دوم ماه میزان برابر به روزجهانی زبان اشاره است و زبان اشاره از سوی ناشنوایان در سراسر جهان کاربرد دارد. 

دوم میزان همچون یک فرصت برای پشتیبانی و نگهداشت هویت زبانی و تنوع فرهنگی ناشنوایان و سایر کاربران زبان اشاره یک روز جهانی نام گذاری شده‌است. 

ناشنوایان کشور حدود ۱۰ هزار تن گفته می‌شوند. 

اکنون در تنها مکتب دولتی ناشنوایان در کابل، ۵۰۱ دانش آموز دختر و پسر مصروف آموزش نصاب معارف، نقاشی و رشته‌های اختصاصی استند. 

مسیح فرهاد، در رشتۀ گرافیک و نقاشی در انستیتیوت فیروزکوه و دانشکدۀ هنرهای دانشگاه کابل درس خوانده‎است و اکنون در رشته نقاشی در یگانه مکتب دولتی ناشنوایان که خودش نیز از آن فارغ شده‌است؛ نقاشی آموزش می‌دهد. 

به‌گفتۀ مسیح، وقتی او وارد دانشگاه شد مشکلات او در افهام و تفهیم بیشتر گردید زیرا او و آموزگاران و هم صنفانش زبان همدیگر را نمی‌دانستند. 

او افزود: "وقتی برای فراگیری رشتۀ هنرها و گرافیک وارد دانشگاۀ کابل شدم، بسیار برای من مشکل بود. گپ می‌زدند و استاد تدریس می‌کرد، اما من نمی‌فهمیدم. از هرکسی که پرسان می‌کردم، اشاره‌های اشتباه می‌کرد، چون کسی زبان اشاره را نمی دانست. همۀ آن مشکلات را در دانشگاه تحمل کردم، اما خانواده‌ام کمک می‌کرد تا این که از دانشگاه فارغ شدم." 

محمد عرفان، دانش آموز در صنف دوم مکتب ناشنوایان می‌گوید که "از ساعت ۸ تا ساعت ۱۲روزانه در این صنف مصروف آموزش استم. از میان مضمون‌های درسی‌ها به مهارت زنده‌گی بسیار علاقه دارم. استاد ما مرد مهربان است و با همه هم صنفانم صمیمی استم". 

اما دیبای ۱۳ساله پس از سپری کردن یک دورۀ درمان آزمایشی در کشور جاپان، اکنون اندکی می‌تواند بشنود و گپ بزند. 

او می‌گوید: "من شاگرد صنف شش گفتار استم. مضمون‌های مختلف برای ما در این صنف تدریس می‎شود، اما ما در کتاب‌های درسی ما مشکلات بسیار وجود دارد. خواهش می‌کنیم که کتاب‌های درسی ما را چاپ شود تا مشکلات ما حل شود". 

مکتب ناشنوایان ۲۸ سال پیش برای نخستین بار گشایش یافت، اما تشناب‌های این مکتب امروز نه تنها بهداشتی نیستند که حتا ساختمان مکتب آب ندارد و به همین علت حویلی و میدان بازی این مکتب بدون چمن و خاکی است.