همزمان با روز جهانی رادیو، آمارهای نهاد پشتیبان رسانه‌های آزاد افغانستان (نی) نشان می‌دهند که در شش سال گذشته در حدود پنجاه رادیو بدلیل مشکلات اقتصادی و ناامنی از فعالیت بازمانده‌اند.
با این هم، هم‌اکنون ۱۹۰ رادیو در افغانستان فعال استند و در حدود بیست میلیون تن از شهروندان افغانستان را زیر پوشش نشراتی خود قرار داده‌اند.
مجیب خلوت‌گر، رییس اجرایی نی گفت: «اگر وضیعت به این شکل دوام پیدا بکند، می‌تواند صدمه کلانی بر حق مردم در مناطق روستایی و در مجموعه در افغانستان به‌خاطر بسته‌شدن رادیوها وارد شود.»
با وجود روی کار آمدن ابزارهای پیشرفتۀ ارتباط جمعی، رادیو هنوز هم در افغانستان یکی از فراگیرترین و پرمخاطب‌ترین رسانه‌ها شناخته می‌شود.
همایون دانشیار، گویندۀ رادیو آرمان گفت: «از نقطه‌های بسیار دور مشکلات مردم را توسط رادیو شنیده می‌توانید؛ این خودش یک سهولت است.»
زلمی که در شهر کابل دکان خیاطی دارد، می‌گوید همه‌روزه رادیو می‌شنود و خبرها را از این طریق دنبال می‌کند: «سن من ۵۸ سال است و از همه‌چیز رادیو را بیشتر می‌شنوم و با همین اعصاب من آرام می‌شود.»
شنونده‌گان رادیو در جهان به ویژه در افغانستان از قشرهای گونه گون جامعه استند.
محمد یوسف، سیزده سال می‌شود که در کابل تکسی‌رانی می‌کند. او می‌گوید که رادیو در کنار سرگرمی، برای خود و خانواده شان هم آموزنده بود و نقش اثرگذاری داشته‌است: «سیزده سال می‌شود که رادیو است و ما هستیم. از رادیو هیچ جدا نیستیم و همیشه خوش آیند است و اگر رادیو نباشد ما خسته می‌شویم.»
نخستین رادیوی محلی در سال ۱۳۰۲ هجری خورشیدی در پل هارتن کابل بنیاد گذاشته شد.
سیزدهم فبروری از هفت سال به اینسو و به ابتکار یونسکو، در جهان همچون روز جهانی رادیو بزرگداشت می‌شود.