امروز هشتم ثور، برابر است با بیست ونهمین سال‌روز پیروزی مجاهدین در برابر نیروهای اتحاد جماهیر شوروی پیشین در افغانستان.
شماری از فرماندهان جهادی، می‌گویند انتظار دارند تا با خروج نیروهای خارجی از افغانستان، سناریوی خروج نیروهای اتحاد جماهیر شوروی پیشین از افغانستان تکرار نشود.
بصیر سالنگی که گواه رویدادهای گونه‌گونی پس از پیروزی مجاهدین در برابر نیروهای اتحادجماهیر شوروی پیشین بوده‌است، می‌گوید که با آغاز جنگ داخلی میان جناح‌ها، کشور درگیر بحران شد: «اگر ناتو آمد، جامعۀ جهانی در رأس آن سازمان ملل آمد؛ هرچه که آمد این جنگ و خون‌ریزی مهار نشد و این از سبب بدبختی از آغاز هفت ثور بود که زمینۀ همین جنگ را مساعد ساخت.»
آقای سالنگی هرچند نشست استانبول را راه بیرون رفت از این بحران و رسیدن به صلح می‌داند اما می‌گوید که اگر طالبان حاضر به مذاکره در نشست استانبول نشوند، حکومت باید راه قیام سراسری را در پیش گیرد: «در یک چوکات درست، وزارت دفاع یک جنگ قوی را در برابر طالبان - پیش از این‌که طالبان ابتکار عمل بگیرند - ابتکار عمل بگیرد و اگر صلح استانبول نتیجه ندهد به جز این راه دیگر راهی وجود ندارد.»
سیف‌الدین حکیمی که از پانزده سالگی سلاح بدست گرفته‌است، می‌گوید که حکومت و سیاسون باید به جنگ ذهنی میان خود پایان دهند و روی ایجاد یک اجماع سیاسی توافق نمایند: «سیاسون، اول هم‌نظر شوند و جنگ ذات‌البینی خود را دور کنند. پس از آن بروند به‌سوی دشمن که در برابر همه ما قرار دارد. ما باید دشمن را قانع بسازیم که این جنگ به نفع هیچ کسی نیست.»
درهمین حال، شماری از شهروندان کشور همبستگی میان مردم کشور را در اوضاع حساس کنونی نیاز جدی می‌دانند اما هشدار می‌دهند که اگر طالبان بکوشند از راه زور به قدرت برسند، کشور وارد جنگ داخلی دیگر خواهد شد.
حبیب الله شاهی، باشندۀ کابل گفت: «مردم افغانستان را از ضد و بندها و جنجال‌های چهل ساله دور بدارند و مردم را به یک صلح و آرامش پایدار برسانند. امید داریم یک اجماع ملی را با همکاری کشورهای منطقه تشکیل بدهند.»
جناح‌های گونه‌گون مجاهدین در سال ۱۳۷۱توانستند حکومت داکتر نجیب‌الله را سرنگون کنند که سپس جنگهای داخلی میان این جناح‌ها آغاز شدند. پنج سال بعد، گروه طالبان ظهور کردند در فاصله کوتاه بسیاری از بخش‌های کشور را به دست گرفتند.