شماری از خانواده‌ها در کابل می‌گویند که از روز دوشنبه بدین سو، از سرنوشت فرزندان شان که با صدها تن دیگر به میدان هوایی کابل رفته بودند، خبری ندارند.
به‌گفتۀ آنان، این جوانان حتا در میان جان باخته گان و زخمیان آن رویداد هم پیدا نشده‌اند. در آن روز در حدود چهل تن در نتیجه تیراندازی، افتادن از اطراف یک هواپیمای در حال پرواز و نیز زیر دست و پا شدن در ازدحام بیش از حد مردم، جان باختند و یا هم زخم برداشتند.
بستگان فیصل ۲۵ساله، می‌گویند که او دانش‌آموخته شرعیات بود و ساعت هفت صبح روز دوشنبه با همسایه‌های‌شان به میدان هوایی رسیدند، اما تاکنون از او خبری نیست.
نجیب‌الله، پدر فیصل گفت: «بچه‌ام از روز دوشنبه ساعت هفت که به میدان هوایی رفت، زنگ زد، از آن روز تاکنون لادرک است.»
همایون، از بستگان فیصل نیز افزود: «اخبار را که شیندیم، چهل نفر کشته و زخمی شده‌اند به روز دوشنبه.»
از سرنوشت جوانان دیگری هم که آن‌روز خودشان را به میدان هوایی کابل رسانیده بودند، هنوز خبری نیست.
برخی از تصویرهای پخش شده در شبکه‌های اجتماعی که تکان‌دهنده هم استند، نشان می‌دهند که دست کم، شش‌تن از جوانان آویخته به این هواپیما، لحظاتی پس از پرواز در فضا رها شده و بر زمین خوردند؛ پیکرهای بی‌جان چهارتن‌شان در خط پرواز میدان هوایی پیدا شدند و از دو تن دیگر هم بر بام‌های خانه‌ها.
با این‌حال، این رویداد که اکنون نیروی هوایی ایالات متحده امریکا هم چگونه‌گی آن را به بررسی گرفته، از تلاش جوانان برای دست‌یابی به این پروازهای فوری هواپیماهای امریکایی از میدان هوایی کابل نکاسته است.
امیر محمد، باشندۀ کابل بیان داشت: «وضعیت بسیار دشوار بود. بسیار شلیک می‌کردند. مرمی مثل ژاله بر سر مردم می‌آمد.»
تصویرهایی که به روز چهارشنبه از اطراف میدان هوایی کابل برداشته شده‌اند، نشان می‌دهند که مردم هم‌چنان در اطراف میدان هوایی حضور دارند.
روزانه، هزاران تن از شهروندان افغانستان، سرزمین شان را که عمری چون سایه همراه‌شان بوده، ترک می‌گویند. روایتی تلخ از فصل بی‌خانمانی دیگری که همانند گذشته‌ها، جنگ و بی‌ثباتی سیاسی، آغازگرش بوده است.