شماری از آموزگاران زن که در مکتب‌های پسرانه سرگرم تدریس بودند، براساس تصمیم اخیر وزارت معارف از تدریس بازماندند و اکنون از بهر سرنوشت نا روشن شان نگران استند.

آنان از حکومت می‌خواهند که زمینه تدریس را برای شان فراهم کند.

عزیزه که  ۳۳ سال می‌شود همچون آموزگار در مکتب غلام حیدرخان وظیفه اجرا می‌کند، می‌گوید نزدیک به دو ماه می‌شود به مکتب نرفته است و حکومت باید سرنوشت شان را روشن کند.

او گفت: «سی و سه سال رشته کیمیا را تدریس کردم و فعلا بی سرنوشت در خانه نشسته‌ام. برای ما یک تشویش است که آینده ما چی می‌شود.»

در همین حال، شماری از مسوولان مکتب‌ها می‌گویند که با خانه نشین شدن آموزگاران زن، مکتب‌ها با کمبود شدید آموزگار روبرو شده اند.

مکتب غلام حیدرخان یکی از مکتب‌های پسرانه در شهر کابل است که بیش از ده هزار دانش‌آموز در آن سرگرم آموزش استند.

به گفتنه مسولان این مکتب، هفتاد درصد آموزگاران این مکتب را زنان تشکیل می‌داد که اکنون بی‌سرنوشت در خانه‌های شان استند.

اسدالله کوهستانی، مدیر لیسه عالی غلام حیدرخان، گفت: «آموزگاران زن به مکتب نمی‌آیند و ما با کمبود آموزگار روبرو استیم.»

از سویی هم، شماری از دانش آموزان پسر می‌گویند که این تصمیم سبب شده است تا مکتب‌های آنان با کمبود آموزگار روبرو شوند.

ابراهیم، دانش‌آموز، گفت: «با مشکل جدی روبرو شدیم. استادان مرد که اکنون حضور دارند به تنهایی نمی‌توانند تمام صنف‌ها را تدریس کنند.»

فیصل صدیقی، دانش‌آموز، گفت: «ما از امارت اسلامی می‌خواهیم که به ما آموزگاران تازه و یا هم آموزگاران سابق را بفرستد تا به درس‌های خود ادامه بدهیم.»

از سویی هم، مقام‌های حکومتی می‌گویند که کارشیوه برای رفتن آموزگاران و دانش‌آموزان دختر به مکتب‌ها وجود دارد اما تا اکنون نهایی نشده است.

نورمحمد متوکل، عضو کمیسیون فرهنگی وزارت اطلاعات و فرهنگ، گفت: «امارت اسلامی روی این مسایل بحث می‌کند که آموزگاران خانم چگونه به کار شان ادامه بدهند و دانش آموزان دختر چگونه به درس‌های شان ادامه بدهند.»

این در حالیست که مکتب‌های پسرانه به روز بیست و هفتم ماه سنبله امسال آغاز شده است.