یافته‌های یک نظرسنجی تازه برنامه جهانی غذا نشان می‌دهد که دسترسی مردم افغانستان به خوار و بار کافی به گونه بی‌پیشینه در چهار ماه گذشته کاهش یافته است.

بربنیاد این نظرسنجی، در حال حاضر حدود نود و هشت درصد مردم افغانستان به خوار و بار کافی دسترسی ندارند.

از جمعیت نزدیک به سی و سه میلیونی کشور، تنها دو درصد مردم به غذای بسنده دسترسی دارند، دیگران همه نیازمند کمک‌های بشری اند.

این نظرسنجی نشان می‌دهد که:

از هر ده خانواده، نُه خانواده غذای ارزان‌تری می‌خرند که مواد مغذی کمتری دارد.

از هر ده نفر، هشت نفر غذای کمتر می‌خورند.

از هر ده نفر، هفت نفر آنان مواد غذایی را قرض می‌گیرند.

تامسون فیری، سخنگوی برنامه جهانی غذا در این باره گفته است: «تخمین زده می‎شود که ۹۸ درصد از افغان‌ها غذای کافی مصرف نمی‌کنند که این افزایش نگران کننده ۱۷ درصدی از ماه اگست تا حالا را نشان می‌دهد. اکنون، بحران اقتصادی پیچیده، درگیری و خشکسالی سبب شده است تا خانواده‌های متوسط اکنون به سختی بتوانند با آن کنار بیایند.»

هر چند این نهاد از رسانیدن کمک‌های بشری به پانزده میلیون نفر در سال روان میلادی خبر می‌دهد، اما تاکید ورزیده است که اوضاع اقتصادی افغانستان نیاز شدید به کمک‌های بیشتری دارد.

تامسون فیری افزود: «ما نمی‌توانیم هیچ لحظه‌ای را تلف کنیم، ما نمی‌توانیم هیچ فرصتی را برای دست به کار شدن از دست بدهیم، بنابراین در حقیقت، پانزده میلیون افغان در سال ۲۰۲۱ کمک‌های غذایی برنامه جهانی غذا را دریافت می‌کنند، اما با اقتصاد از هم پاشیده به کارهای بیشتری نیاز است. برنامه جهانی غذا سازمان ملل متحد به سرعت در حال افزایش کمک‌های بشردوستانه برای کمک به بیش از ۲۳ میلیون نفری که در سال ۲۰۲۲ با گرسنگی شدید در این کشور روبرو می‌شوند، است، زیرا تورم و کاهش ارزش پول، تهیه غذا را برای آنان دشوارتر می‌کند.»

سازمان ملل متحد نیز گفته است که شهروندان کشور از رهگذر اقتصادی با بحران عمیق انسانی روبرو اند و مجبور می‌شوند به آنچه نمی‌خواهند، تن بدهند.

نادا النشیف، معاون کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر گفت: «مردم افغانستان امروز با یک بحران عمیق انسانی روبرو هستند که اساسی‌ترین حقوق بشری را تهدید می‌کند. زندگی اقتصادی به دلیل فروپاشی سیستم بانکی و بحران شدید نقدینگی تا اندازه زیادی فلج شده است. با فرا رسیدن زمستان، زنان، مردان، پسران و دختران، با فقر و گرسنگی شدید و خدمات عمومی محدود و رو به وخامت، به ویژه در بخش مراقبت‌های بهداشتی روبرو استند. بیشتر افغان‌های آسیب پذیر، به ویژه زنان سرپرست خانواده و کودکان تحت فشار قرار می‌گیرند تا اقدامات ناامیدکننده‌ای از جمله وا داشتن کودکان به کار، ازدواج کودکان برای تضمین بقای آنان و بر بنیاد برخی گزارش‌ها، حتا فروش فرزندان شان متوسل شوند.» 

مردمانی که امروزه در بحران اقتصادی گیر افتاده اند و برای پیدا کردن لقمه نانی تقلا می‌کنند، راه دیگری جز چشم به راه کمک‌های بشردوستانه ندارند. آنان انتظار دارند پیش از وقوع فاجعه بیشتر انسانی کشور ها و سازمان‌های جهانی چاره‌یی بسنجد و آنان را یاری رساند.

درهمین حال، شماری از شهروندان کشور در حالت بد اقتصادی به سر می‌برند و از جامعه جهانی می‌خواهند تا هرچه زودتر کمک‌های عاجل بشری را به آنان فراهم سازد.