برخی از بازماندهگان قربانیان زمینلرزه در ولایت پکتیکا در تلاش بازسازی خانه و کاشانه شان استند.
شماری از آسیب دیدهگان در این ولایت میگویند که تاکنون هیچ کمکی دریافت نکرده اند و زنان و کودکان شان در ویرانه زندهگی میکنند. آنان از امارت اسلامی میخواهند که برای باشندهگان محل مکتب و شفاخانه بسازد.
مینا گل در روستای برمل ولایت پکتیکا بیشترین آسیب را دیده است؛ میگوید که مکانی برای بود و باش ندارد و با خانواده و کودکاناش در ویرانه زندهگی میکند.
میناگل، باشنده محل، گفت: «خانه ما ویران شده است؛ زنان و کودکان اینجا با من هستند؛ ما نه خانه داریم نه خیمه داریم و نیز تاکنون خیمه دریافت نکرده ایم؛ زنان و کودکان در میان ویرانهها زندهگی میکنند؛ نه خدمات بهداشتی وجود دارند و نه هیچ چیز دیگر؛ جایی برای زندهگی ما نیست.»
رسول مرجان، باشنده محل، میگوید: «وقتی این زمین لرزه رخ داد سقف اتاق روی من افتاد و من تا گلو در زمین فرو رفتم و تیرهای چوبی روی من بودند؛ دیدم که سرم بیرون آمده است؛ توانستم خود را با سختی نجات دهم.»
برخی از این باشندهگان محل چیزی برای از دست دادن ندارند زیرا زمینلرزه زندهگی شان را به خاک یکسان کرده است. آنان میگویند که تاکنون کمکی هم دریافت نکرده اند.
فاضل غنی، باشنده محل، گفت: «ما از جامعه جهانی میخواهیم که برای ما مکتب بسازند؛ ما نه مکتب داریم و نه شفاخانه؛ ما از آنان میخواهیم که همه این چیزها را برای ما آماده کنند؛ ما جاده نیز نداریم این چیزی است که من میگویم.»
از سوی هم، سرپرست وزارت مهاجران و عودت کنندهگان کمکهای جامعه جهانی و سازمان های امداد رسان را میستاید اما این کمکها را بسنده نمیداند.
خلیل الرحمان حقانی، سرپرست وزارت مهاجران و عودت کننده گان، گفت: «این یک حادثه ویرانگر بود که هزاران نفر را تحت تاثیر قرار داد؛ هزاران خانوار ویران شدند؛ ما از کمک و حمایت کشورها و آژانسهای کمک بین المللی سپاسگزاریم اما میخواهم بگویم که این همه کمک کافی نیستند باید از ما در بازسازی زیرساخت ها در این مناطق حمایت کنند.»
این در حالیست که سازمان ملل متحد، چین، بریتانیا، اتحادیه اروپا، تایوان و کوریای جنوبی نزدیک به سی میلیون دالر به آسیب دیدهگان زمینلرزه در ولایتهای خوست، پکتیا و پکتیکا اختصاص داده اند اما تاکنون روشن نیست که این پول چگونه برای بهبود زندهگی باشنده گان محل به گونه شفاف هزینه خواهد شد.
دیدگاه تان در این باره