شماری از خانواده‌ها در کشور از نبود کار و افزایش فقر و تنگ‌دستی شکایت دارند.

برخی از این خانواده‌ها از حکومت سرپرست و نهاد‌های مدد‌رسان می‌خواهند تا به چالش‌های‌شان رسیدگی کنند.

غلام حضرت با کراچی دستی‌اش از بام تا شام در جاده‌های شهر کابل سرگرم پیدا کردن لقمه نانی برای خانواده‌اش است.

او از ناملایمات روزگار و زندگی‌اش چنین می‌گوید: «سرپرست خانواده پنج نفری‌ام است از بی‌کاری کاری نیست همین ماشین است که کار می‌کنم مشکلات اقتصادی زیاد است نان‌آور خانواده هستم دیگه کسی نیست که کدام کمک انجام بدهد از صبح می‌آیم تا شام کار می‌کنم.»

عبدالغفار، باشنده کابل به طلوع‌نیوز، گفت: «خواست ما همین است که کار باید برابر باشد برای جوانان در کشور این خوب کار نیست که جوان بچه به کراچی رانی می‌کند برای مردم غریب کار پیدا شود.»

همزمان با این، برنامه جهانی خوراک در گزارشی گفته است که از میان ده خانواده در افغانستان نه خانواده به غذای کافی دست‌رسی ندارند.

عبدالنصیر رشتیا، آگاه مسایل اقتصادی، گفت: «مشکلات سیاسی خود را با دنیا حل نمایم تعاملات بیش‌تر شود و افغانستان به رسمیت شناخته شود تا یکبار دیگر ما شاهد از سر گیری کمک‌های جامعه جهانی چی در بخش کمک‌های اقتصادی حرکت دادن پروژه‌های انکشافی و توسعه‌یی باشیم چی در بحث کمک‌های بشر دوستانه و در راه‌کاری دوم مربوط می‌شود به امارت اسلامی افغانستان چی مقدار می‌تواند پلان‌های استراتژیکی اقتصادی خود را عملی نمایند در کشور.»

از سویی هم، وزارت اقتصاد می‌گوید که می‌کوشد تا کمک‌های جهان متمرکز بر پروژه‌های زیر بنایی باشد. زیرا به باور او با این کار از میزان فقر و تنگ‌دستی در کشور کاسته خواهد شد.

عبداللطیف نظری، معین مسلکی وزارت اقتصاد، گفت: «به هر میزانی که زیربناهای اقتصادی افغانستان تقویت شود به همان میزان ما بر فقر غلبه پیدا می‌کنیم و تلاش ما این است کمک‌های جامعه جهانی به طرف پروژه‌های زیر بنای و انکشافی شوق داده شود.»

این درحالی است که پیش از این نیز برنامه جهانی خوراک از کاهش کمک‌های‌اش برای نیازمندان در افغانستان هشدار داده بود.