برخی از باشندگان کابل میگویند که گرسنگی و فقر آنان را ناچار کرده است تا در سرمای زمستان برای تهیه لقمه نانی در جادهها کار کنند.
به گفته آنان، به دلیل چالشهای اقتصادی، توان خرید مواد خوراکی و سوخت را ندارند و از نهادهای کمککننده خواهان یاری هستند.
محمد گل باشنده کابل گفت: «زندگی بسیار دشوار است. در مارکیت کار میکنم و روزانه ۱۰۰ تا ۱۲۰ افغانی درآمد دارم. همین حالا بوتهایم تر شدهاند. اگر مجبور نباشم، اصلاً از خانه بیرون نمیشوم.»
نبی الله باشنده کابل گفت: «خدا کند تاجران به ما کمک کنند تا بتوانیم زغال و چوب بخریم، چون مسکین و بیچاره هستیم.»
هرچند بارش برف و باران برای بسیاری از شهروندان کشور خوشایند است؛ اما برای کسانی که با مشکلات اقتصادی روبهرو هستند، چنین نیست.
عجبگل، یکی از دهها باشنده کابل، میگوید که گرسنگی و فقر او را مجبور کرده است تا در سرمای زمستان برای کسب لقمه نانی، بوتپالیشی کند. او مشکلات اقتصادی خود را اینگونه بیان میکند.
عجب گل باشنده کابل گفت: «سه ماه است که در یک خانه نشستهایم. هشت نفر هستیم و یک اتاق داریم. سه و نیم هزار افغانی کرایه میپردازم؛ اما سه ماه است که کرایه خانهام باقی مانده است. در حال حاضر هیزم، چوب و زغال هم نداریم.»
میا جان باشنده کابل گفت: «نه زغال خریدهایم، نه چوب؛ هیچ چیزی نخریدهایم. پول ندارم که چیزی بخرم.»
در این میان، برنامه جهانی غذا اعلام کرده است که به دلیل کمبود بودجه، بیش از هفت میلیون نیازمند در زمستان جاری از کمکهای نجاتبخش این نهاد در افغانستان محروم شدهاند.
اما وزارت اقتصاد میگوید که امارت اسلامی تلاش میکند با راهاندازی پروژههای بزرگ، زمینه خودبسندگی افغانستان را در بخشهای مختلف فراهم سازد.
عبداللطیف نظری معین مسلکی وزارت اقتصاد گفت: «امارت اسلامی برای رسیدن افغانستان به خودکفایی و استقلال اقتصادی تلاش میکند. در عین حال، ما از تجاران و سرمایهداران ملی و بینالمللی تقاضا داریم که در فصل زمستان مردم عزیز ما را فراموش نکنند و کمک به افراد نیازمند همچنان ادامه داشته باشد.»
فقر یکی از پدیدههای درازمدت در افغانستان است که به دلیل عوامل گوناگون از جمله درگیریهای ۴۰ سال اخیر و تغییرات اقلیمی به وجود آمده است. به باور آگاهان، این پدیده زمانی از بین خواهد رفت که میزان فراگیری علم در جامعه افزایش یابد و حکومت طرح مشخصی برای رفع این معضل در نظر بگیرد.
دیدگاه تان در این باره