شماری از بی‌جاشدگان داخلی که در کابل بودباش دارند، از نبود سرپناه مناسب، کار، و دست‌رسی نداشتن به خدمات صحی و آموزشی شکایت می‌کنند.

این خانواده‌ها در نتیجه جنگ و ناامنی یا خشک‌سالی از ولایت‌های خود به پایتخت پناه آورده‌اند. این بی‌جاشدگان خواستار توجه جدی حکومت و نهادهای کمک‌رسان برای حل چالش‌های شان هستند.

عجب‌گل، بی‌جاشده از قندهار درباره مشکلات خود به خبرنگار طلوع‌نیوز گفت: « در چنین مکان که ما زندگی می‌کنیم، حتی حیوان هم زندگی نمی‌کند؛ اما ما ناگزیر هستیم چون جای نداریم. وقتی باران می‌بارد، ما با مشکل روبه‌رو می‌شویم. ما از منطقه‌های اصلی ما بی‌جا شدیم و دولت هم با ما کمک نمی‌کند.»

در اطراف خانه‌های گِلی در گوشه‌ی کابل، کودکان خانواده‌های بی‌جاشده بدون کفش در میان خاک و سنگ به بازی‌های کودکانه می‌پردازند. شماری از آن‌ها مکتب نمی‌روند؛ چون یا مکتبی در نزدیکی محل سکونت آنان نیست یا خانواده‌های شان توان خرید لوازم‌ مکتب را ندارند.

محمدولی یکی دیگر از بیجاشدگان از ولایت قندهار گفت: «دیوارهای خانه‌های ما خامه هستند، موقع بارش باران، فرو می‌ریزند. ما از دولت می‌خواهیم که برای ما سرپناه فراهم کند.»

عجب‌گل بی‌جاشده از ولایت هلمند گفت: «وضعیت در این‌جا خراب است. ما برق نداریم، مکتب، مدرسه و آب آشامیدنی نداریم. در این‌جا با مشکل روبه‌رو هستیم.»

شکایت بی‌جاشدگان داخلی از نبود برق، مکتب و کلینیک در حالی بلند می‌شود که وزارت مهاجران و عودت‌کنندگان همواره از تلاش‌ها برای رسیدگی به چالش‌های بی‌جاشدگان داخلی و انتقال آن‌ها به ولایت‌های اصلی شان اطمینان داده است.