درست یک سال پیش، ۲۰ جنوری ۲۰۱۶ میلادی (۳۰ جدی ۱۳۹۴) هفت تن از کارمندان تلویزیون طلوع در یک حملۀ انتحاری در دارالامان شهر کابل جان‌های شان را از دست دادند و ۲۵ تن دیگر زخم برداشتند.
در این حملۀ بی‌پیشینه، حسین خاکسار، محمدعلی محمدی، جواد حسینی، حسین امیری، مهری عزیزی، زینب میرزایی و مریم ابراهیمی جان باختند، اما مخالفان با این حمله نتوانستند مانع فعالیت رسانه‌ها در کشور شوند.
دیدگاه نَی، کمیتۀ مصونیت و خبرنگاران
دفاع از آزادی بیان و ادامۀ فعالیت‌های رسانه‌های آزاد در افغانستان، از بزرگ‌ترین دستاورد رسانه‌ها در سال ۲۰۱۶ میلادی دانسته می‌شود.
مجیب خلوت‌گر، رییس اجرایی نی می‌گوید: «رسانه‌های افغانستان توانستند این سال را در کمال موفقیت سپری کنند و نشان دادند وقتی یک ارزش حقوق بشری نهادینه می‌شود، نه تنها طالبان، که هیچ تروریستی نمی‌تواند این ارزش را از ذهنیت مردم بزداید.»
سال ۲۰۱۶ میلادی در یک‌ونیم دهۀ پسین، خونین‌ترین سال برای خبرنگاران و رسانه‌ها بود.
نجیب شریفی، رییس کمیتۀ مصونیت خبرنگاران می‌گوید، می‌گوید: «در این سال ۱۳ مورد قتل خبرنگاران را داشتیم که ما در هیچ سال دیگری به این گواه قتل خبرنگاران نبوده‌ایم و طالبان حداقل مسؤولیت ۱۰ مورد قتل را به عهده دارند.»
خبرنگاران تأکید می‌ورزند که تهدید‌های مخالفان مسلح و تلاش این گروه برای محدود ساختن فعالیت‌های رسانه‌ها، جلو کار اطلاع‌رسانی آنان را نخواهند گرفت.
مینه مستعد، خبرنگار، می‌گوید، می‌گوید: «ناامنی‌ها جدی‌ترین چالش در برابر کار خبرنگاران، به ویژه در برابر خبرنگاران زن است، اما این چالش‌ها نمی‌تواند فعالیت‌های ما را محدود سازد.»
بر بنیاد آمارهای نهادهای دفاع از خبرنگاران، در کمتر از یک‌ونیم سال اخیر، میان ۳۰۰ تا ۵۰۰ تن از کارمندان رسانه‌ها به علت تهدید‌های امنیتی کشور را ترک کردند و بیشتر آنان در کشورهای اروپایی درخواست‌های پناه‌جویی داده‌اند.