یک خبرنگار جوان در کابل، از بهر رسیده گی به نیازهای مالی خانواده اش، هم زمان با خبرنگاری، تکسی رانی می کند.
صمیم فروغ فیضی می گوید که علاقه اش به خبرنگاری، او را واداشته است که با وجود اندک بودن تنخواهش، از این کار دست نکشد.
در این گزارش، یک روز کاری این خبرنگار تکسی ران، به تصویر کشیده شده است.
یک روز کاری دیگرش آغاز شده است و همانند هر سحرگه، می‌خواهد خانه را با دیدن تنها کودکش ترک کند.
پس از چهارسال خبرنگاری، صمیم ۲۶ ساله، برای بیرون‌شدن از تنگنای مالی و رسیده‌گی به خانواده ۳ نفری‌اش، همزمان با خبرنگاری، به تکسی‌رانی نیز رو آورده است.
صمیم فروغ فیضی، خبرنگار، می‌گوید: «معاش من در رسانه کی کار میکنم ده هزار افغانی است و هفت هزار او را کرایی خان ه میدهم و نمی توانم رسیده گی کنم. باز تصمیم گرفتم که یک موتر را کرایه بگیرم و تکسی رانی کنم.»
نزدیک هر چاشت، انگشتانش به کار اصلی‌شان می‌پردازند. می گوید که هیچ چیزی، میان او و خبرنگاری، سد نخواهد شد.
آقای فیضی افزود: «ما می رزمیم و میکشیم تا که اقلا یک فرد مثبت و یک فرد خوب در جامعه باشیم.»
همکاران این خبرنگار جوان، نیز از شیفته‌گی منحصر به فرد او به کارش، یاد می‌کنند.
روح‌الله رازقی، مدیر مسوول آژانس خبری رویداد، گفت: «دفتر ما در آن حد نبود که بتواند فیضی صیب را رسیده گی بکند ما به عنوان یک همکار خیلی تلاش کردیم که همراه اش باشیم.»
در ماه‌های اخیر، آنچه که افزایش مشکلات مالی رسانه‌ها در افغانستان گفته میشود، بر چالش‌های فراراه خبرنگاران در کشور، افزوده است.
کلپ وحید پیمان، سردبیر روزنامه ۸ صبح گفت: «تا زمانیکه که خبرنگار دغدغه داشته باشد و ترس از دست دادن کار خود داشته باشد او نمی تواند فکر خود را متمرکز بسازد به ایجاد یک خبر یا گزارش تاثیر گذار و این باعث میشود که ما و جامعه هم به ان پویایی لازم نرسد. و حکومت داری ماهم به ان پویایی لازم نرسد.»
برخی از آمارها نشان می‌دهند که در سال ۲۰۱۹ میلادی، در افغانستان، ۴۰ رسانه از کار بازماندند و ۴۰۰ خبرنگار، کارهای‌شان را از دست دادند.