شماری از سربازان ویژۀ ارتش، در روز ملی نیروهای امنیتی کشور، می‌گویند که هیچ‌چیزی برای آنان مهم‌تر از حفاظت از ارزش‌های کشور نیست.

آنان، تأکید دارند که بزرگ‌ترین رویای‌شان آمدن آرامش در افغانستان است و آنان برای  تحقق این رویا خواهند رزمید.

نهم ماه حوت، روز ملی نیروهای امنیتی کشور نام‌گذاری شده‌است. در این روز، شهروندان و مقام‌های حکومتی در سراسر کشور با برگزاری مراسم‌های گوناگون از فداکاری‌های نیروهای امنیتی ستایش می‌کنند.

عبدالقادر، یکی از نیروهای ویژۀ ارتش است. وی می‌گوید که یازده سال می‌شود جنگ‌افزار به دست گرفته است.

روز نیروهای امنیتی، برایش همچون عید خوشایند است و دشواری‌های جنگ را پشت لبخندش پنهان می‌کند: «اگر یک قطره خون در بدن داشته باشم، از وطن و مردم کشورم دفاع می‌کنم و این کار را با افتخار انجام می‌دهم.»

ذبیح و شیرین آقا، دو نیروی کارکشته از دوتبار و دو زبان استند، اما یک هدف را دنبال می‌کنند؛ دفاع  از کشور.

یکی تازه از خواجه سبز پوش ولایت فاریاب به کابل برگشته است و دیگری از نبردهای غزنی - از نبردهایی در آن‌ها که به گفتۀ خودشان کمر مخالفان را شکسته‌اند.

شیرین آقا اکاخیل می‌گوید ارادۀ جدی برای مبارزه با هراس‌افگنان دارد و هیچ‌چیزی برایش مهم‌تر از صلح و امنیت شهروندان نیست: «اگر آنان درهر سرحد افغانستان می‌جنگند، و انشاالله ما آنان را نابود خواهیم کرد.»

ذبیح سعیدی، سرباز دیگر نیروهای ویژۀ ارتش است. او می‌گوید نخستین پیام تبریک روز ملی نیروهای امنیتی را از همسر و فرزندانش دریافت کرده‌است: «رفتیم پیش عبدالله جان برای فاتحه و ازش پرسیدم که چه وقت عزیزش را از دست داده، برایم گفت که در همین چند روز شده. برای گفتم چرا نگفتی ترا روان می‌کردیم خانه. گفت: چه کسی جای مرا در سنگر پُر می‌کرد.»

نیروهای ویژۀ ارتش، بیشترین مآموریت‌های جنگی را داشته‌اند؛ چنان‌که عملیات‌های این نیروها در زمستان بیشتر از هر زمان دیگری افزایش میابند.

نیروهای امنیتی افغانستان بار سنگین جنگ پیچیده را در کشور به دوش می‌کشند و می‌گویند که با تحمل دُشواری‌ها، شب و روز از برای آیندۀ بهتر مردم کشور، تلاش خواهند کرد.