پس از یک و نیم ماه از حملۀ مهاجمان انتحاری بر شفاخانۀ صد بستر دشت برچی، این شفاخانه امروز به‌گونۀ رسمی فعالیت‌هایش را ازسرگرفت.

در پی این حمله، سازمان پزشکان بی مرز به فعالیت‌هایش در این شفاخانه پایان داد. سرپرست وزارت صحت اما امروز ابراز امیدواری کرد که احتمال دارد این سازمان نیز فعالیت‌هایش را ازسر بگیرد.

جواد عثمانی افزود که نگرانی‌های سازمان پزشکان بی مرز را با نهادهای امنیتی شریک ساخته‌است و این نهادها باید نتایج بررسی‌های شان را دربارۀ چگونگی حمله بر این شفاخانه با این سازمان درمیان بگذارد.

او افزود: «نخواستند که به شکل مستقیم عرضه خدمات کنند و فعالیت شان به شکل مستقیم متوقف شد. اما هنوز هم با این شفاخانه همکاری دارند؛ دوا و تجهیزات طبی را یک قسمت آن را کمک کرده‌اند و قرار است که کمک‌های دیگری هم به وزارت واگذار شود.»

درهمین حال، شماری از کارمندان بهداشتی شفاخانه صد بستر برچی که در روز حمله بر این شفاخانه حضور داشتند می‌گویند که با آن‌که در وضعیت روانی خوبی نیستند اما دوباره به کار برگشته‌اند.

فووزیه رووفی که مسؤول قابله‌های زایشگاه این شفاخانه است، یکی از این نجات یافته‌گان است. او از چند روز بدینسو دوباره به کارش در این شفاخانه برگشته‌ است.

او می‌گوید دیدن نوزادانی‌که در حمله بر این شفاخانه، مادران شان را در این‌جا از دست دادند و اکنون برای گرفتن کارت شناسایی به این‌جا می‌آیند وضعیت روحی‌اش را بحرانی ساخته است: «در این روزها نوزادانی را می‌آوردند که مادرهای شان فوت کرده است. آنان را برای گرفتن کارت یا برای واکسین می‌آورند. وضعیت طوری است که یا مادر زنده است طفل مرده یا طفل زنده‌ است و مادر مرده‌است. بسیار صحنه‌های خراب است.»

فهمیه باقر نیز که هم‌چون قابله در این شفاخانه کار می‌کند، روایت تلخی از روز حمله در این شفاخانه دارد: «یک مادر که طفلش در اتاق دیگر بود، صدایش کردیم که با ما به سیف روم بیاید، اما نیامد؛ رفت به طرف اتاق طفلش آن‌جا کشته شد. یک مادر دیگر که در هنگام حمله تازه داخل معاینه خانه شده بود با ما داخل سیف روم رفت، این مادر بسیار درد شدید داشت و هرباری که مهاجم نزدیک دروازۀ سیف روم می‌شد ما از مادر خواهش می‌کردیم که لطفأ گریه نکن که صدایت را مهاجمان نشوند. ما همیشه خوش استیم وقتی که یک نوزاد تازه بدنیا می‌آید گریه کند، اما آن روز دعا می‌کردیم که نوزاد گریه نکد و ترسیده بودیم وقتی که نوزاد بدنیا آمد گریه نکرد.»

در همین حال، شماری از کارمندان این شفاخانه می‌گویند که اگر کمک پزشکان روان شناس نباشد، کار کردن دوباره در این شفاخانه برای شان دشوارتر خواهد بود.

زهرا رحیمی، قابله در این شفاخانه گفت: «وضعیت روحی ما خوب نیست، اما کوشش می‌کنیم که خوب باشیم چون این‌گونه حادثات تکرار شدنی استند.»
 
بصیره، کارمند آزمایشگاۀ این شفاخانه نیز گفت: «آن وضعیتی را که آن روز تجربه کرده‌ام هیچ‌گاهی فراموشم نمی‌شود.»

بخش زایشگاۀ شفاخانه صد بستر دشت برچی که از پنج سال بدینسو از سوی سازمان پزشکان بی مرز حمایت می‌شد، اکنون پس از حمله مهاجمان مسلح حمایت شان متوقف شده است و اکنون با شمار پزشکان کمتری کار خواهد کرد.