کابل تنها پایتختی‌است که لباس‌های نظامی در آن به‌گونۀ آزاد خرید و فروش می‌شوند؛ لباس‌هایی که گفته می‌شود هراس‌افگنان در حمله‌های اتنحاری و دیگر فعالیت‌های‌شان از آنان بهره می‌برند.
بهای لباس‌های سربازان و افسران در این بازارها ۶۰۰ تا ۲۰۰۰ افغانی است.
شماری از خیاطان نظامی می‌گوید که از نهاهای امنیتی اجازۀ دوخت لباس‌های نظامی را گرفته‌اند. اما اجازۀ تصویربرداری از دکان‌های شان را نمی‌دهند.
در این گزارش یکی از این فروشنده‌گان لباس‌های نظامی، کارش را با این حرف‌ها توجیه می‌کند.
این دکاندار، که نمی‌خواهد نامش فاش شود، می‌گوید: «هر روز در هلمند ۳۰۰ سرباز و افسر اردوی ملی کشته می‌شود؛ چرا آن را خبر جور نمی‌کنید که پشت کالای نظامی را گرفته‌اید؟.»
سید محمود، نمایندۀ خیاط‌های نظامی، می‌گوید: «برادر، همۀ ما اسناد داریم. امضای وزیرصاحب داخله، امضای اتحادیۀ پیشه‌وران و از دیگر جاها اسناد داریم. کدام گپ غیر قانونی نیست که ما از کمره بترسیم؛ اما برخی‌از بچه‌ها در این‌جا از کمره ترسیده شده‌اند و گپ نمی‌زنند.»
به این خیاطی‌ها حتا افراد مشکوک نیز برای تهیه لباس می‌آیند. ویس یکی دیگر از این خیاط‌ها می‌گوید که چندین بار افراد مشکوک به خیاطی‌اش از بهر ساخت لباس نظامی آمده‌اند.
ویس می‌گوید: «من کارت‌ها را می‌بینم. کارت‌های اصلی پولیس شفاف است و کارت‌های بدلی و جعلی شفاف نیست. پیش من که آمدند گفتم که برای‌شان لباس نمی‌دوزم.»
محمد رادمنش، معاون سخنگوی وزارت دفاع ملی، می‌گوید: «تروریستانی که از بیرون از کشور به قصد حمله‌ها در افغانستان می‌آیند، از همان‌جا لباس‌ها و اکمالات‌شان صورت می‌گیرد. ما به یک تعداد از خیاط‌ها اجازه دوخت لباس‌های نظامی داده‌ایم، اما اگر خیاطان خلاف قانون کار کنند، با آنان برخورد قانونی می‌کنیم.»