Skip to main content
تازه‌ترین خبرها
تصویر بندانگشتی

نظامیان پاکستان در نزدیکی تورخم تأسیسات تازه ایجاد کرده اند

یک گزارش طلوع نیوز نشان می دهد که در یک سال اخیر، نظامیان پاکستانی در نزدیکی بندرگاه تورخم، به ایجاد تأسیسات تازه یی دست زده اند.

اما در مقابل، برای مستحکم شدن پاسگاه های نیروهای مرزی افغانستان در این بخش، کار چندانی انجام نشده است.

خبرنگار طلوع نیوز با شماری از مرزبانان کشور در این بخش گفت وگو کرده است و نیز به روستای غورَکی رفته است، روستایی که در میان پاسگاه های نظامیان دو کشور قرار دارد.

این روستا، در سه کیلومتری بندر تورخم، قرار دارد؛ جایی که نه مکتبی دارد، نه درمانگاهی و نه منبع آبی!

پنج هزار خانواده باشندۀ این روستا، چند سال است که از ترس داعش، روستای عبدل خیل ولسوالی اچین ننگرهار را ترک کرده اند و به این جا کوچیده اند.

اما به گفتۀ آنان، هیچ یک از نهادهای محلی افغانستان که نزدیک به روستای غورَکی فعال استند، این بخش را مشمول محدوده کاری شان نمی دانند.

علی جان، یکی از باشنده گان روستای غورَکی در این باره می گوید: «آب آشامیدنی را، بشکه ده افغانی از شاروالی می خریم و آب های دیگر را هم مجبوریم از دریا و دیگر جای ها تهیه کنیم.»    

افسرخان، باشندۀ دیگر این روستا نیز می افزاید: «اگر وضع همین گونه دوام می کند و هیچ یک از دو کشور (افغانستان و پاکستان) به ما خدمات عرضه نمی کنند، پس بگذارند که ما خودمان همه چیز خود را تهیه کنیم و بگذارند که جنگ افزارهم داشته باشیم و امنیت خود را تأمین کنیم.»  

اما، تنها این روستاییان نه، بل نظامیان هم در بخش های مرزی و به ویژه در بلندی ها، با چالش های زیادی روبرو استند.

داگُل، یکی از سربازان مرزی است. او در لباس روستاییان، می خواهد به بالای کوه آب ببرد: «ما به این خاطر مجبوریم با حیوانات نیازهای مان را تأمین کنیم که موتر در این جاده رفت و آمد کرده نمی تواند. سه ساعت بالا شدن به کوه دربر می گیرد و دوساعت هم پایین شدن.»

خلیل الرحمان شینواری، یک بزرگ قوم نیز می گوید: «کوه شمشاد، یک بخش استراتیژیک است و پارسال که نیروهای ما با پاکستانیان درگیر شدند، متأسفانه این منطقه ما فلج بود. پس از آن بود که هیئتی از وزارت دفاع هم برای بررسی محل آمد و فیصله شد که این جا، برای نشست چرخبال ها و انتقال جنگ افزارهای سنگین، زمینه مساعد شود که نشد!» 

ظابط خان منگل، رییس فواید عامه ننگرهار نیز می افزاید: «دو پاسگاهی که جاده تا آن ها نمی رسد، در لایحه کار ما نبوده اند و خود وزارت دفاع، نیروهای مرزی و یا هم کدام نهاد دیگر، در این راستا کاری کند.»

جابجایی پاسگاه ها در بخش مرزی و نیز حصارکشی ها از سوی نظامیان پاکستانی در این بخش، در حالاتی، تا جایی می رسند که حتا با پاسگاه های نیروهای مرزی افغانستان، در مسیر، برابر می شوند.         

نظامیان پاکستان در نزدیکی تورخم تأسیسات تازه ایجاد کرده اند

جابجایی پاسگاه ها در بخش مرزی و نیز حصارکشی ها از سوی نظامیان پاکستانی در این بخش، در حالاتی، تا جایی می رسند که حتا با پاسگاه های نیروهای مرزی افغانستان، در مسیر، برابر می شوند.         

تصویر بندانگشتی

یک گزارش طلوع نیوز نشان می دهد که در یک سال اخیر، نظامیان پاکستانی در نزدیکی بندرگاه تورخم، به ایجاد تأسیسات تازه یی دست زده اند.

اما در مقابل، برای مستحکم شدن پاسگاه های نیروهای مرزی افغانستان در این بخش، کار چندانی انجام نشده است.

خبرنگار طلوع نیوز با شماری از مرزبانان کشور در این بخش گفت وگو کرده است و نیز به روستای غورَکی رفته است، روستایی که در میان پاسگاه های نظامیان دو کشور قرار دارد.

این روستا، در سه کیلومتری بندر تورخم، قرار دارد؛ جایی که نه مکتبی دارد، نه درمانگاهی و نه منبع آبی!

پنج هزار خانواده باشندۀ این روستا، چند سال است که از ترس داعش، روستای عبدل خیل ولسوالی اچین ننگرهار را ترک کرده اند و به این جا کوچیده اند.

اما به گفتۀ آنان، هیچ یک از نهادهای محلی افغانستان که نزدیک به روستای غورَکی فعال استند، این بخش را مشمول محدوده کاری شان نمی دانند.

علی جان، یکی از باشنده گان روستای غورَکی در این باره می گوید: «آب آشامیدنی را، بشکه ده افغانی از شاروالی می خریم و آب های دیگر را هم مجبوریم از دریا و دیگر جای ها تهیه کنیم.»    

افسرخان، باشندۀ دیگر این روستا نیز می افزاید: «اگر وضع همین گونه دوام می کند و هیچ یک از دو کشور (افغانستان و پاکستان) به ما خدمات عرضه نمی کنند، پس بگذارند که ما خودمان همه چیز خود را تهیه کنیم و بگذارند که جنگ افزارهم داشته باشیم و امنیت خود را تأمین کنیم.»  

اما، تنها این روستاییان نه، بل نظامیان هم در بخش های مرزی و به ویژه در بلندی ها، با چالش های زیادی روبرو استند.

داگُل، یکی از سربازان مرزی است. او در لباس روستاییان، می خواهد به بالای کوه آب ببرد: «ما به این خاطر مجبوریم با حیوانات نیازهای مان را تأمین کنیم که موتر در این جاده رفت و آمد کرده نمی تواند. سه ساعت بالا شدن به کوه دربر می گیرد و دوساعت هم پایین شدن.»

خلیل الرحمان شینواری، یک بزرگ قوم نیز می گوید: «کوه شمشاد، یک بخش استراتیژیک است و پارسال که نیروهای ما با پاکستانیان درگیر شدند، متأسفانه این منطقه ما فلج بود. پس از آن بود که هیئتی از وزارت دفاع هم برای بررسی محل آمد و فیصله شد که این جا، برای نشست چرخبال ها و انتقال جنگ افزارهای سنگین، زمینه مساعد شود که نشد!» 

ظابط خان منگل، رییس فواید عامه ننگرهار نیز می افزاید: «دو پاسگاهی که جاده تا آن ها نمی رسد، در لایحه کار ما نبوده اند و خود وزارت دفاع، نیروهای مرزی و یا هم کدام نهاد دیگر، در این راستا کاری کند.»

جابجایی پاسگاه ها در بخش مرزی و نیز حصارکشی ها از سوی نظامیان پاکستانی در این بخش، در حالاتی، تا جایی می رسند که حتا با پاسگاه های نیروهای مرزی افغانستان، در مسیر، برابر می شوند.         

هم‌رسانی کنید