باشندهگان ولسوالی زازی میدان ولایت خوست ادعا دارند که مرزبانان پاکستانی، در بخش‌هایی این ولسوالی پاسگاههایی ایجاد کرده اند و نیز در چند روستای این ولسوالی، ماین کار گذاشته اند.
آنان در گفت وگو با خبرنگار طلوع نیوز که به این ولسوالی رفته است، می گویند که این کار مرزبانان پاکستانی، مانع گشت و گذار مردم این روستاها شده اند.
شیر احمد هفتادساله که باشندۀ روستای بندوروغۀ این ولسوالی است، می گوید در ماه های اخیر درگیری هایی نیز میان باشنده گان این روستا و نظامیان پاکستانی رخ داده اند.
جنگ‌هایی که به گفتۀ این پیر مرد، بر سر ایجاد پاسگاه‌های تازۀ نظامیان پاکستانی، در بخش‌هایی از روستای بندوروغه ولسوالی زازی میدان ولایت خوست، به‌راه افتاده‌اند.
وی می افزاید: «از چهارطرف در این بلندی ها، پاسگاه های تازه را ایجاد کرده اند. بیشتر این پاسگاه ها، در گذشته ها، وجود نداشتند.»
تا پارسال، باشنده گان روستای بندوروغه که در حدود دوصد خانواده در آن بود و باش دارند، می توانستند آزادانه رفت و آمد کنند و برخی از نیازهای شان، به ویژه آب را از بخش‌هایی که اکنون ماین گذاشته شده اند، تأمین کنند؛ اما اکنون خطر ماین‌ها و نیز تیراندازی نظامیان پاکستانی، آنان را از این کار باز می دارد.
محمد زمان، باشندۀ دیگر روستای بندو روغه در این باره می گوید: «بر خانه های ما زیاد شلیک کرده اند؛ با هاوان، با دهشکه، با هرچه که در دست داشتند، ما را آماج قرار داده اند.»
نیروهای مرزی افغانستان، در ولسوالی زازی میدان خوست، نیز از ایجاد پاسگاه‌های تازه مرزبانان پاکستانی، در بلندی ها سخن می‌گویند؛ اما فرماندهان پولیس مرزی در این بخش کشور، در برابر کمره حرفی نمی زنند.
جمعه خان ۳۵ ساله که در نزدیکی یکی از پاسگاه‌های مرزی نظامیان پاکستان- جایی که هم‌چون نقطۀ صفری میان مرزبانان دو کشور دانسته می‌شود- با چند دکان دار دیگر، در این بخش و نزدیک به یکی دروازه‌های پاکستان کار می‌کنند.
وی از حکومت می خواهد که در این بخش ها پاسگاه های بیشتری ایجاد کند.
وی می افزاید: «از دولت می خواهیم که در این بخش ها، پاسگاه های امنیتی بیشتری را ایجاد کند، بسیاری از بخش های مرزی، هنوز بدون پاسگاه استند.»
کلیم خان، یک دکان‌دار دیگر نیز می افزاید: «این تجاوز نیست چیست؟ کی می تواند بگوید که ایجاد پاسگاه های نیروهای پاکستانی، بر بنیاد کدام نقشه یا خط کشی مرزی انجام یافته است؟ هیچ کس نمی تواند!»
اما باشنده گان زازی میدان، تنها به این خواست‌ها یا انتقادها از حکومت بسنده نکرده اند.
آنان خود شان برای تقویت و حتا ایجاد پاسگاه های مرزی در بلندی های این ولسوالی، دست به کار شده اند.
خیری مرجان، باشنده زازی میدان در این باره گفت: «هدف از ساخت این جاده همین است که به پاسگاه های ما، موتر بتواند برود و نیروهای ما را اکمال کنیم.»
صابر خان، عضو شورای مردمی در این منطقه نیز افزود: «از حکومت می خواهیم که به جای دادن حیوانات بارکش، به ما موتر بدهد که به نیروهای ما تجهیزات ببریم. همچنان به ما سلاح های پیشرفته بدهد؛ پاکستانی ها همه چیز دارند؛ اما ما با یک کلاشنیکوف چی می توانیم؟»
زازی میدان، از امن ترین بخش های افغانستان شناخته می شود و این آرامش، با تلاش‌ها و همکاری باشنده گان این ولسوالی با حکومت‌ها، به دست آمده است.
مردانی که اکنون گواه پیشرفت‌ها در ولسوالی شان استند و هنوز هم می‌کوشند تا به گونه یی در این تلاش‌های مردمی سهم بگیرند و نسل‌های آینده شان را نیز از هر گزندی به دور بدارند.