در آستانۀ آغاز مذاکرات میان افغان که انتظار می‌رود به صلح در کشور بیانجامند، بسیاری از کسانی‌که در گذشته سلاح داشته‌اند و جنگیده‌اند، ابراز امیدواری می‌کنند دیگر هیچ‌کسی از تفنگ کار نگیرد.
عبدالباری که بیش از نیم عمرش را جنگجو بوده‌است و به‌گفتۀ خودش، گاه سودای جهاد در برابر ارتش سرخ در افغانستان او را به جبهه کشانیده‌است و گاه هم جنگیدن در برابر طالبان در دوره حاکمیت این گروه، یکی از این افراد است.
عبدالباری ۶۵ ساله نزدیک به دو دهه می‌شود که تفنگش را برزمین گذاشته‌است و به زنده‌گی صلح‌آمیزی رو آورده‌است – زنده‌گی‌یی که او در نوجوانی آرزویش را داشت: «آرام زنده‌گی داشته باشیم. یک خوراک، یک لقمه نانی که پیدا می‌کنیم به آرامی همان را بخوریم.»
این جنگجوی پیشین، اکنون با کار در یکی از نهادهای دولتی، برای تأمین بخشی از نیازهای خانواده چهارده نفری‌اش می‌کوشد. در حالی که جنگ‌ها این مرد را از ادامۀ آموزش بازداشت، اما او همواره فرزندانش را به آموزش ترغیب کرده‌است: «اگر جنگ نمی‌بود، بسیاری از اولادهای ما بسیاری از برادرهای ما به یک مقام و منزل می‌رسیدند. این‌قدر اولاد و این‌قدر مردم بیوه و بیچاره و یتیم نمی‌شدند.»
در سوی دیگری از کابل، فرشته سی‌وشش ساله که می‌گوید پس از سپری کردن جنگ‌های کابل و دورۀ طالبان، فرصت آموزش، کار و رسیدن به رویاهای دیگرش را یافته است: «توانستیم تحصیل خود را ادامه بدهیم، کار کنیم و وظیفه بگیریم. فقط صلح می‌خواهیم!»
عبدالباری و فرشته، نمونه‌هایی از هزاران شهروند افغانستان استند که جنگ و صلح، مسیر زنده‌گی‌شان را تغییر داده‌اند. کسانی که از روزنۀ شکستۀ گذشته به آینده بهتر چشم دوخته‌اند.
بربنیاد گفته‌های منابع، قرار است مذاکرات میان افغانان تا چند روز دیگر در دوحه آغاز شود و هیئت جمهوری اسلامی افغانستان و طالبان دربارۀ صلح گفت‌وگو کنند.