کمیسیون مستقل حقوق‌بشر می‌گوید که برای حفظ جایگاۀ قربانیان جنگ در مذاکرات صلح، باید نماینده‌گانی از قربانیان هر دوطرف به‌گونۀ مستقیم در گفت‌وگوهای صلح شامل شوند.
این کمیسیون هم‌چنان تأکید می‌کند در صورت ممکن بودن گزینۀ نخست، باید زمینۀ یک مشورۀ ملی دربارۀ قربانیان جنگ فراهم گردد تا به خواست‌های آنان رسیده‌گی شود.
ذبیح‌الله فرهنگ، رییس نشرات و اطلاعات کمیسیون مستقل حقوق‌بشر گفت: «مشاهدات شان را با دو تیم مذاکره کننده در جریان بگذارند و آن مکلف به شنیدن مشاهدات آن‌ها شوند.»
ناجیه انوری، سخن‌گوی وزارت دولت در امور صلح نیز اظهار داشت: «تأکید دولت دست‌یابی به توافقات صلح است که در آن حقوق قربانیان جنگ محفوظ باشد.»
در همین حال، شماری از خانواده‌های قربانیان جنگ به‌ویژه نیروهای دولتی نیز خواهان نقش معنادار این خانواده‌ها در مذاکرات میان افغانان استند و تأکید می‌ورزند که طرف‌های درگیر باید از خشونت‌ها دست بردارند.
عصمت‌الله می‌گوید که شش سال پیش پسرش که در ولسوالی قره باغ غزنی سرباز پولیس بود، در نبرد با طالبان جان باخت. او خودش در خانۀ کرایی زندهگی می‌کند و بیکار است.
این مرد می‌گوید که جنگ هزاران خانواده را همانند خانوادۀ خودش به ماتم نشانده است: «از این دولت و مردم مان می‌خواهیم که حق و حقوق ورثه‌های شهدا پامال نشوند.»
از سویی هم، شماری از خانواده‌های قربانیان جنگ امروز در یک گردهمایی در کابل خواهان تأمین حقوق آنان در گفت‌وگوهای صلح شدند.
داد الله، عضو یکی از خانواده‌های قربانی جنگ بیان داشت: «من پسرم را از دست داده‌ام و برادرم را از دست داده‌ام به من معلوم است خون ریزی و جگرخونی.»
بنیاد مساعدت برای قهرمانان که یک نهاد پشتیبانی از خانواده‌های قربانیان نیروهای دولتی است می‌گوید که جایگاۀ خانواده‌های قربانیان نیروهای دولتی در مذاکرات میان افغانان باید روشن باشد.
سلیم وردک، رییس اجرایی بنیاد مساعدت برای قهرمانان اظهار داشت: «صلح با عزت و صلح پایدار داشته باشیم. حضور و نقش دادن به قربانیان نیروهای دولتی کشور است؛ چون این‌ها کسانی بودند که به نظام دیروز و امروز و آینده قربانی می‌دهند.»
با این حال رییس‌جمهور غنی می‌گوید که تصمیم رهایی زندانیان در لویه‌جرگه، بزرگ‌ترین خطری بود که مردم برای صلح پذیرفتند.
آقای غنی پذیرفته است که بهای رهایی این پنج هزار زندانی به این معنا است که در کنار مسایل دیگر، خانواده‌های قربانیان، به عدالت نمی‌رسند و آرامش نمی‌یابند.