سفال‌گران در کشور از آن‌چه‌که خطر نابودی صنعت سفال‌گری در کشور می‌گویند، ابراز نگرانی می‌کنند.
شماری از سفال‌گران در شمال کابل، می‌گویند که بازار فروش ظرف‌های سفالی و ابزارهای گِلی کمرنگ شده‌است و بیشتر سفال‌گران این شغل را ترک کرده‌اند.
به‌گفتۀ آنان، ناامنی‌ها سبب شده‌اند که پیوند آنان با خریداران ظرف‌های سفالی در ولایت‌های دیگر کمرنگ شود و نتوانند ساخته‌های شان را برای فروش به ولایت‌های دیگر بفرستند.
آنان می‌گویند که با این همه مشکلات می‌کوشند که با ساخت ابزارهای سفالی این صنعت را از نابودی نجات دهند.
معبدالمنان که سال‌ها می‌شود ظرف‌های سفالی و ابزارهای گِلی می‌سازد می‌گوید که به‌علت ناامنی‌ها بازار کارش کمرنگ شده‌است.
او می‌گوید که ظرف‌های سفالی را که در ولسوالی استالف کابل می‌ساختند برای فروش به ولایت‌های گونه‌گون کشور می‌فرستادند: «مردم در هر ولایت؛ در لوگر، غزنی، مزار و هرات ظرف‌های سفالی را می‌بردند. مردم از این‌ها استفاده می‌کرد؛ در هر قشلاق می‌گشتاندند. امنیت خوب بود.»
عبدالسلام که از بزرگان ولسوالی استالف کابل است می‌گوید که صنعت سفال‌گری در کشور صدها سال قدامت دارد؛ اما کارخانه‌های سفال‌گری در این ولسوالی در دورۀ حاکمیت طالبان نابود شده بودند و حدود بیست سال می‌شود این کارخانه‌ها کار شان را ازسر گرفته‌اند.
عبدالسلام گفت: «طالبان آمدند. مستقیمأ کار ما و کارخانۀ ما را آتش زدند. داش‌هایی که ما داشتیم کل شان را ماین گذاشتند.»
با این همه، در بخش دیگر ولسوالی استالف، عبدالمتین با تیم کاری‌اش در تلاش است تا صنعت سفال‌گری را از نابودی نجات دهد.
او به شماری از مردم ساختن ابزارهای سفالی را آموزش می‌دهد:«این مسلک در شرایط کنونی بسیار رو به سقوط است. توجه ما به این است. عشق و علاقۀ ما به این است که هنر ما باید حفظ شود.»
برای بیشتر سفال‌گران در استالف کابل، سفال‌گری شغل پدری شان است و این ظرف‌های سفالی با دست و با نقش‌های قدیمی تزیین می‌شوند.
سفال‌گران از گل ظرف‌های سفالی و اشیای زینتی می‌سازند و پس از پخته کردن آن در کارخانه‌ها آن را رنگ آمیزی و نقاشی می‌کنند و برای فروش آماده می‌سازند.
در ولسوالی استالف کابل یک روستا "کلالان" یا سفال‌گران نام دارد و شماری از باشنده‌گان این روستا هنوز هم به حرفۀ آبایی شان یعنی سفال‌گری ادامه می‌دهند.
