یک جوان نقاش در کابل میگوید که از چندسال بدینسو میکوشد در تابلوهایش پیامهایی را با درونمایۀ صلح، برجسته سازد.
بلال میر قریشی که دانشجوی رشتۀ مهندسی نیز است، تاکنون در حدود نود تابلو نقاشی کردهاست و کارهایش در برخی از نمایشگاههای نقاشی در داخل کشور به نمایش گذاشته شدهاند.
این نقاش بیست ساله، تلاش دارد تا اثرهایش به نمایشگاههای نقاشی در بیرون از افغانستان نیز راه یابند: «بتوانیم پیامهای صلح را به مردم برسانیم از طریق نقاشی، تا جنگ در وطن ما خاتمه پیدا کند و (در این زمینه) افکار مردم ما را این تابلوهای نقاشی بیان کرده بتوانند.»
خواجه میر قریشی، پدر این نقاش جوان میگوید که او نیز روزگاری به نقاشبودن میاندیشید اما به این آرزویش نرسید: «وقتی که ما در مکتب بودیم و در پوهنتون بودیم، شرایط به شکلی نبود که ما میخواستیم در هربخش کار کنیم. باز من خواستم که همین بچهگکم بلالجان، بتواند از طریق هنر هم، کاری را پیش ببرد.»
در کارگاۀ کوچک این جوان، هرچه را از سالهای دور و هرچه را هم او خودش تاکنون دیده است، میتوان یافت که با رنگها بر تابلوها ریخته شدهاند. اما اینکه او و مردمش در رسیدن به خواست اصلیشان که پایان جنگ و رسیدن به صلح است، چقدر راه دیگر را باید بروند، بزرگترین پرسشیست که سالهاست در افغانستان بیپاسخ ماندهاست.