باشنده‌گان بامیان که بیشتر شان جوانان استند پس از انجام کارهای روزمره که معمولأ کشاورزی است، شام‌گاهان و یا هم در روزهای تعطیلی گردهم می‌آیند و با تهیۀ کچالو کلوخی خسته‌گی‌های شان را بدر می‌کنند.

شیوۀ تهیه کچالو کلوخی چنان است که نخست از کلوخ آتش‌دانی ساخته می‌شود و سپس در آن آتش افروخته می‌شود تا داغ شود. پس از آن‌که کلوخ‌ها به اندازۀ لازم داغ شدند، کچالوها و گاهی هم گوشت در داخل آن انداخته می‌‎شوند و سپس کلوخ‌های آتش‌دان بر سر کچالوها قرار می‌گیرند و برای مدت ۳۰ تا ۴۰ دقیقه در آن‌جا می‌ماند.

جشنک کچالو کلوخی در بامیان، بیشتر در فصل تابستان و آغاز خزان برگزار می‌شود؛ هنگامی که کچالو از کشت زارها برداشت می‌شوند.

شجاع‌الدین، جوانی است که هرازگاهی با دوستانش برای سرگرمی و گذراندن وقت شان به این کار می‌پردازد. او می‌گوید که این کار برایش لذت خاصی دارد: «وقتی یک‌جای می‌شویم معمولأ به این کار می‌پردازیم و وقت ما خوش می‌گذرد.»

تا پخته شدن کچالو کلوخی، باشنده‌گان بامیان زمان را با شادمانی و نواختن سازهای محلی سپری می‌کنند.

وزیر احمد ستیز، باشندۀ دیگر بامیان است که می‌گوید جشنک کچالو کلوخی را از زمان‌های دوری به یاد دارد که پدران شان در سرزمین‌های کشاورزی و پس از برداشت کچالو به این کار می‌پرداختند.

سیتز در این باره افزود: «دوستان ما که از کابل و ولایت‌های دیگر به بامیان می‌آیند – چون این کار کم کم تبدیل شده به یک تفریح – دوستان جمع می‌شوند و کلوخی کچالو جور می‌کنند.»

بامیان در مرکز افغانستان، از محدود ولایت‌های امن کشور است که سالانه گواه حضور هزاران گردشگر داخلی و خارجی است.

پارک ملی بند امیر، شهرغلغله و جاه‌های خالی تندیس‌های بودا از جاذبه‌های مشهور گردشگری در بامیان استند.