در زنده‌گی یک ملت، لحظ‌هایی استند که تعیین کننده میراث [آینده] رهبران شان است که چگونه از آن‌ها در تاریخ این ملت یاد شوند.
این لحظه برای بسیاری از ملت‌ها به‌شمول ملت افغانستان مهم است.
ویروس کرونا با سرعت غیرقابل باور در حال گسترش است. پس از شیوع نخستین رویدادهای این ویروس، ۶۷ روز زمان گرفت تا صدهزار نفر را آلوده کند، یازده روز طول کشید تا به مرز دوصدهزار رسید و در چهار روز دیگر به ۳۰۰هزار رسید و حالا به نیم میلیون رسیده‌است. پیشرفت منفجرکننده و این ادامه خواهد داشت.
حتا سرمایه‌دارترین کشورها در مجادله [با ویروس کرونا] استند. شفاخانه‌ها نمی‌توانند از پس این وضعیت برآیند. کارمندان بهداشتی بی‌نهایت خسته شده‌اند؛ آن‌ها، لوازم آزمایش، لباس محافظتی و دستگاه‌های تنفس کم دارند.
در ایتالیا در حدود ۹۰۰ تن در یک روز جان باختند. موترهای نظامی، جسدها را انتقال می‌دهند چون هیچ راهی وجود ندارد که مراسم تدفین مناسب برای آنان گرفته شود.
اقتصاد [کشورها] در حال ورشکستگی استند. هزاران هزار تجارت متوقف شده‌اند و بیکاری به‌گونه چشم‌گیری افزایش یافته‌اند. کشورها تلاش می‌کنند تا با حمایت شان برای زنده نگهداشتن روند تولیدات و خدمات ضروری تاثیرات [ناشی از کرونا] را مدیریت کنند. ما نمی‌فهمیم که این [کرونا] تا آخر چه مقدار هزینه برخواهد داشت. ما تنها می‌دانیم که این یک عقب‌گرد جهانی است که جهان مدرن هرگز آن را ندیده‌است.
بربنیاد گفته‌های دبیرکل سازمان ملل متحد، بشر در تهدید است. من در خانه‌ام در بیرون از اسلو در انزوا هستم. اساسا تمام جامعه بسته است. هیچ‌جایی نیست که آدم آنجا برود و کسی را ملاقات کند. حتا دیدار با دختران و نواسه‌ام می‌تواند خطرناک باشد.
من در هفته یک‌بار غذا می‌خرم؛ آن‌هم صبح وقت تا از خطر آلوده‌شدن دیگر مردم جلوگیری کنم. اگر من کسی را ببینم، باید دومتر فاصله را رعایت کنیم. این یک شرایط جنگی است، اما دشمن نامریی است، شاید هم بدنم را تسخیر کرده باشد.
من افغانستان را دقیقا ده سال پیش ترک کردم. در این ده سال، هر روز دوبار خبرهای افغانستان را بدست می‌آورم؛ تمام آن‌ها را می‌خوانم. افغانستان هم‌چون بخشی از وجود من است. من اغلبا تا توانسته‌ام به افغانستان سفر کرده‌ام و امیدوارم [به آنجا] بر گردم. این [افغانستان] کشوری است و مردمی دارد که چیزی‌های زیادی را به من دادند، از آنجا بسیار آموختم و من برای همیشه سپاسگزار آن‌ها هستم. اما خبرها مرا عمیقا نگران ساخت. شمار افراد آلوده به ویروس کرونا در حال افزایش است. مطمینا شمار واقعی آلوده شده‌گان از آنچه که گزارش می‌شود بیشتر است - شبیه کشورهای دیگر.
افغانستان، پس از سال‌ها جنگ، فقر گسترده و سیستم ضعیف خدمات بهداشتی، به‌گونه کامل مجهز نیست تا این بیماری واگیر را مدیریت کند.
در کشور من و در بسیاری کشورهای دیگر اروپایی، سیاست‌گران تفاوت‌های شان را کنار گذاشته‌اند. ما هیچ زمانی این‌گونه اجماع گسترده سیاسی را پس از جنگ جهانی دوم شاهد نبوده‌ایم.
اکنون زمان برای آن است که به‌گونه متحد و قوی پاسخ بدهیم و پس از آن مردم بر حکومت و سیاسیون شان اعتماد خواهند داشت. و حالا، اعتماد در حکومت ضروری است تا ما بتوانیم چون مردم واحد عمل کنیم.
به خودم تکرار می‌کنم: این یک لحظه‌یی است که جای سیاست‌گران را در تاریخ تعریف می‌کند. حالا زمان آن است که همه آینده شان را شکل دهند. و این باید بیشتر از هر کشور دیگر در افغانستان عملی شود.
افغانستان احتمال دارد با فاجعه روبه‌رو شود؛ برعلاوه جنگی‌که مردم را خسته کرده‌است.
به یک پاسخ، نضرورت عاجل است که سیاسیون یکجا در مقابل دشمن مشترک بیاستند.
دو رقیب سیاسی اصلی - رییس‌جمهور‌غنی و‌عبدالله عبدالله - ناگزیر اند یک انتخاب بنیادی داشته باشند: آیا می‌خواهند که به‌عنوان سیاسیونی یاد شوند که غرور شان را ترجیح دادند هنگامی که ملت در آستانه یک فاجعه دیگر قرار داشت؟ و یا آن‌ها ترجیح می‌دهند که به‌عنوان دولت مردانی یاد شوند که راحتی مردم شان را بر سماجت شان اولویت دادند؟ آیا آن‌ها قادر خواهند بود که به نیازهای مردم شان پاسخ دهند و روی یک حکومت همه‌شمول توافق کنند؟
این بیماری واگیر، تمام انرژی و ذکاوت را می‌طلبد. این انسجام انسان‌ها و منابع اقتصادی را می‌طلبد. وقت باارزش را ضایع نکنید.
درخواست من فراتر از نخبه‌های سیاسی در کابل است. افغانستان در میان یک جنگ کشنده، با یک ویروس کشنده روبه‌رو است. اما حالا آنجا یک فرصت وجود دارد که جنگ ختم شود. گام نخست باید این باشد که خشونت متوقف شود و روی مبارزه با ویروس کرونا تمرکز شود. این می‌تواند با تعهد واضیح و یک‌جانبه طالبان، حکومت و نیروهای بین‌المللی سریع انجام شود- شاید با همکاری جناح سوم. این می‌تواند پیش از حل اختلاف‌های سیاسی درباره تیم مذاکره کننده و چارچوپ مذاکره، انجام شود. اما پس از آن باید یک توافق میان رقیبان در کابل بوجود بیاید تا گفت‌وگوهای واقعی آغاز شوند.
مدیریت بیماری واگیر [کووید۱۹] و روند صلح، یک چالش خارق‌العاده است. اما گزینه دیگری بی‌نهایت بدتر است. و این قابل پذیرش نیست.
نمی‌توان مردم افغانستان را به حال خودشان رها کرد که همزمان هم از بیماری واگیر و هم جنگ درد بکشند.
اگر تمام مردم افغانستان در جنگ با ویروس کرونا شامل نشوند، سپس ویروس برنده خواهد شد.
در زبان دیگر: اگر جنگ خاتمه داده نشود، گسترش ویروس متوقف داده نخواهد شد.
افغانستان می‌تواند آینده درخشان‌تری داشته باشد. این کشور بی‌نظیر در دوراهی بحرانی قرار دارد. لطفا اختلاف‌های سیاسی در کابل را خاتمه دهید. زمان اتحاد فرارسیده‌است.