Skip to main content
تازه‌ترین خبرها
Thumbnail

نبود وحدت در حکومت افغانستان خطرناکتر از کوویدنزده است

 پس از شش دور گفتگو و رایزنی برای تقسیم و حفظ حاکمیت بر منابع، دیده می‌شود که کارگذران مطرح قدرت به شمول اشرف غنی و عبدالله عبدالله بیشتر در فکر آینده سیاسی شان استند تا منافع افغانستان. هر دو شخصیت تاکنون نتوانسته‌اند توجه شان را برای رسیده‌گی به اوضاع بحرانی ناشی از ویروس کرونا مبذول نموده و یا حداقل با یک پاسخ منسجم در رابطه به ۵۵ مورد حمله طالبان که پس از امضای توافق صلح با آمریکا در بیست ونهم فبروری روزانه انجام میدهند، ظاهر شوند. (آمار حملات طالبان آماری است که از سوی دفتر شورای امنیت ملی به نشر رسیده است.)
 

بن بست سیاسی که پس از اعلام نتایج جنجال برانگیز انتخابات در کشور پدید آمد منجر به اعمال پرخاشگرانه شده است و این چنین اعمال راهی برای آغاز گفتگوها با طالبان نبوده و به ایجاد شورای عالی مصالح نیز کمک نخواهد کرد، شورای که قرار است تلاش‌ و چارچوب مذاکره با طالبان را مشخص سازد. 

طالبان از این اوضاع سود می برند و این روایت را بازگو می کنند که عدم اتحاد و اتفاق  در کابل روند صلح در کشور را به خطر انداخته است و هم زمان با این، این گروه در تلاش تدارک گسترش حضور شان بوده و حملات خونین را راه اندازی می‌کنند. در حالی که طالبان خود بیشترین توان شان را برای ادامه جنگ به کار می‌برند، در عین حال کابل را متهم می سازند که توانایی برقراری صلح حتی در صف خودش را ندارد و صلح سراسری را در کشور به تعویق انداخته است. لازم به تذکر است که یک برداشت مشابه بطور فزاینده‌یی در میان مردم افغانستان که از قربانیان اصلی جنگ استند نیز وجود دارد. تنش‌های سیاسی موجود در کشور، از ظرفیت و توانایی کابل برای رسیده‌گی به شیوع کرونا نیز می‌کاهد و بر مردم که همزمان از چند جنگ روانی نیز رنج می‌برند، تأثیرات قابل ملاحظه‌ می‌گذارد.
 
در پاسخ به بیماری واگیر ویرس کرونا، حکومت افغانستان محدودیت های گشت و گذار را در چندین شهر کشور با درجه های متفاوت تطبیق کرد، اما چیزی که مهم است این که تنها با اعمال قیود گشت و گذار نمیشود با شیوع این ویروس مبارزه کرد.  به عنوان یک اقدام مستقل، اعمال قیود گشت و گذار و خالی کردن بازارها باعث افزایش فقر و گرسنگی بیشتر میان مردم خواهد شد.
 
باوجود حمایت جامعه جهانی در تهیه تجهیزات پزشکی به افغانستان، فراهم سازی بعضی از اقلام خوراکی مانند آرد، روغن و شرینی در نهایت منجر به افزایش گرسنگی فزاینده میان مردم گردیده و همچنان تنش‌های درونی به مردم این درک را میدهد که حکومت بخاطر مردم و جمعیت اش هیچ کاری انجام نمیدهد. اما چه کسی وجود دارد که آنها به عنوان یک گزینه جایگزین به آن روی خواهند آورد؟
 
شهروندان عادی افغانستان که عمده ترین دغدغه آنان بقا است همچنان یکی از اصلی ترین قربانی این بحران سیاسی باقی خواهند ماند. مردمانی که پیش از این نیز به دلیل ارائه خدمات ضعیف صحی، نظام تصمیم گیرنده متمرکز توام با خشونت سراسری متاثر گردیده اند، در جریان این بیماری احساس بی توجهی و آسیب پذیری بیشتری خواهند کرد. هر اندازۀ که این تنش‌ها ادامه یابند،  به همان اندازه، این مسئله روابط حکومت با جامعه جهانی را تضعیف خواهد کرد. علائم ناامیدی در پیام های اخیر دیپلمات های اتحادیه اروپا و ایالات متحده و دیگر مقامات دولتی آنها قابل دید است. زمان آن فرا رسیده تا سیاست گران افغانستان سنگینی اضاع انسانی را درک کنند و رهبری شان را با انجام آشتی و صفا به نمایش بگذارند و با اتخاذ تصمیم های جسورانه در خدمت مردم افغانستان باشند. یک دولت تقسیم شده ودچار مشکل بدترین دشمن خود است تا طالبان، داعش و یاهم وخامت تغییرات اقلیمی.

نبود وحدت در حکومت افغانستان خطرناکتر از کوویدنزده است

آمار حملات طالبان آماری است که از سوی دفتر شورای امنیت ملی به نشر رسیده است

Thumbnail

 پس از شش دور گفتگو و رایزنی برای تقسیم و حفظ حاکمیت بر منابع، دیده می‌شود که کارگذران مطرح قدرت به شمول اشرف غنی و عبدالله عبدالله بیشتر در فکر آینده سیاسی شان استند تا منافع افغانستان. هر دو شخصیت تاکنون نتوانسته‌اند توجه شان را برای رسیده‌گی به اوضاع بحرانی ناشی از ویروس کرونا مبذول نموده و یا حداقل با یک پاسخ منسجم در رابطه به ۵۵ مورد حمله طالبان که پس از امضای توافق صلح با آمریکا در بیست ونهم فبروری روزانه انجام میدهند، ظاهر شوند. (آمار حملات طالبان آماری است که از سوی دفتر شورای امنیت ملی به نشر رسیده است.)
 

بن بست سیاسی که پس از اعلام نتایج جنجال برانگیز انتخابات در کشور پدید آمد منجر به اعمال پرخاشگرانه شده است و این چنین اعمال راهی برای آغاز گفتگوها با طالبان نبوده و به ایجاد شورای عالی مصالح نیز کمک نخواهد کرد، شورای که قرار است تلاش‌ و چارچوب مذاکره با طالبان را مشخص سازد. 

طالبان از این اوضاع سود می برند و این روایت را بازگو می کنند که عدم اتحاد و اتفاق  در کابل روند صلح در کشور را به خطر انداخته است و هم زمان با این، این گروه در تلاش تدارک گسترش حضور شان بوده و حملات خونین را راه اندازی می‌کنند. در حالی که طالبان خود بیشترین توان شان را برای ادامه جنگ به کار می‌برند، در عین حال کابل را متهم می سازند که توانایی برقراری صلح حتی در صف خودش را ندارد و صلح سراسری را در کشور به تعویق انداخته است. لازم به تذکر است که یک برداشت مشابه بطور فزاینده‌یی در میان مردم افغانستان که از قربانیان اصلی جنگ استند نیز وجود دارد. تنش‌های سیاسی موجود در کشور، از ظرفیت و توانایی کابل برای رسیده‌گی به شیوع کرونا نیز می‌کاهد و بر مردم که همزمان از چند جنگ روانی نیز رنج می‌برند، تأثیرات قابل ملاحظه‌ می‌گذارد.
 
در پاسخ به بیماری واگیر ویرس کرونا، حکومت افغانستان محدودیت های گشت و گذار را در چندین شهر کشور با درجه های متفاوت تطبیق کرد، اما چیزی که مهم است این که تنها با اعمال قیود گشت و گذار نمیشود با شیوع این ویروس مبارزه کرد.  به عنوان یک اقدام مستقل، اعمال قیود گشت و گذار و خالی کردن بازارها باعث افزایش فقر و گرسنگی بیشتر میان مردم خواهد شد.
 
باوجود حمایت جامعه جهانی در تهیه تجهیزات پزشکی به افغانستان، فراهم سازی بعضی از اقلام خوراکی مانند آرد، روغن و شرینی در نهایت منجر به افزایش گرسنگی فزاینده میان مردم گردیده و همچنان تنش‌های درونی به مردم این درک را میدهد که حکومت بخاطر مردم و جمعیت اش هیچ کاری انجام نمیدهد. اما چه کسی وجود دارد که آنها به عنوان یک گزینه جایگزین به آن روی خواهند آورد؟
 
شهروندان عادی افغانستان که عمده ترین دغدغه آنان بقا است همچنان یکی از اصلی ترین قربانی این بحران سیاسی باقی خواهند ماند. مردمانی که پیش از این نیز به دلیل ارائه خدمات ضعیف صحی، نظام تصمیم گیرنده متمرکز توام با خشونت سراسری متاثر گردیده اند، در جریان این بیماری احساس بی توجهی و آسیب پذیری بیشتری خواهند کرد. هر اندازۀ که این تنش‌ها ادامه یابند،  به همان اندازه، این مسئله روابط حکومت با جامعه جهانی را تضعیف خواهد کرد. علائم ناامیدی در پیام های اخیر دیپلمات های اتحادیه اروپا و ایالات متحده و دیگر مقامات دولتی آنها قابل دید است. زمان آن فرا رسیده تا سیاست گران افغانستان سنگینی اضاع انسانی را درک کنند و رهبری شان را با انجام آشتی و صفا به نمایش بگذارند و با اتخاذ تصمیم های جسورانه در خدمت مردم افغانستان باشند. یک دولت تقسیم شده ودچار مشکل بدترین دشمن خود است تا طالبان، داعش و یاهم وخامت تغییرات اقلیمی.

هم‌رسانی کنید