Skip to main content
تازه‌ترین خبرها
Thumbnail

چرا افغان ها برای مشکل خودشان دیگران رامقصر میدانند

دیگران را ملامت کنید اگر شما دیگران را ملامت نکرده اید برای تقریبآ تمام کارهای زشت که درافغانستان اتفاق افتیده است پس شما از موارد استثنایی محسوب می شوید.

انیجا در کشور من برای تمام کارها هریک امریکا ، کشورهای همسایه کرزی را مقصر میدانند و اگر اینجا تمام کمبودی های مربوط به عدم امنیت، مشکلات اقتصادی و نبود اتحادمیان افغان ها همه ما امریکا و کشورهای همسایه را مقصر میدانیم. برای تمام چیزهای دیگر کرزی اینجاست تا بار تمام ملامتی هارا بدوش بکشد.

مردم حکومت را و بطور اخص کرزی را برای پارۀ از مشکلات مقصر میدانند. کرزی مسؤول بخشی از مشکلات جدی مانند فساد، فقر، نابرابری های اجتماعی و بعضی از مشکلات از مانند موجودیت سگ های دیوانه و کنترول ناچیز بر بازار آزاد است.

اگرچه دولت بخصوص کرزی بعنوان مسؤول دولت، مسؤول بخشی از این بدبختی ها است ولی چه باعث شده است که مردم تنها دولت را مسؤول میدانند؟ اما ناشی می شود از طرز فکر که مردم عادی دارند که آنها در این رابطه هیچگونه مسؤولیت ندارند. ما از دولت انتظار داریم که بعضی از مسؤولیت های را که در حد توان ما است به ما واگذارد مانند پاک نگهداشتن سر ک های ما ، تعلیم و تربیه اولاد های ما ویا دور نگهداشتن جوانان ما از مواد مخدر.

رسانه های جهت خراب ساختن اوضاع با مصرف نمودن میلیون ها دالر مصروف انداختن بار مسؤولیت به گردن دولت هستند از طریق اذهان عامه.

چهره های مذهبی بطور کامل در این قائده شامل می گردند درعوض آموزش آموزه های اسلامی وقت بسیار را در هنگام خطبه های نماز جمعه صرف ضربه زدن دولت میکنند. حتی من از یک امام مسجد شنیده ام که دولت را به علت کار هموار سازی جاده در قریه جات و عدم انجام آن در شهر کابل مورد انتقاد قرار میداد. یک چیز روشن است که شما میتوانید دولت را برای همه چیز ملامت کنید و حتی شما نیاز ندارید تا حرف های تان دقیق باشد مقصر دانستن دولت یک چیز عام شده است.

به اساس بعضی از پیشبینی ها یکی از هشت نفر از طریق دولت افغانستان استخدام می شوند حال من نمیدانم که به چه اندازه یک شخص میتواند از دولت مجزا باشد؟ و اگر دولت مسؤول تمام نابسامانی های اجتماعی سیاسی و اقتصادی است این اینطور معنی نمیدهد که تمام ملت باید یک بخشی از مسؤولیت ها را متقبل شوند.

فقط به مسجد ما نگاه کنید و ببیند که چقدر مسجد درکابل و جا های دیگر درکشور حلقه های آموزش را تشکیل میدهند؟ آیا همین است تاکید دین ما در مورد آموختن علم ودانش؟ و آیا ما ادعای یک مسلمان خوب بودن را بکنیم؟ و آیا ما منتظر باشیم تا دولت برای ما این حلقه را بسازد؟

چیز بسیار مهم که باید بدانیم که با مقصر دانستن دولت ما فقط به ناباوری ها و فقدان اعتماد در جامعه خود می افزاییم. نه دولت با بیان این انتقادات غیر ضروری موضوعات را اصلاح خواهد کرد ونه ما هیچگاه قادر به دیدن خود به علت انداختن بار ملامتی به گردن دیگران خواهیم بود، ما هم مسؤول هستیم. اینجا بعضی از مشکلات مانند فقر و امنیت وجود دارد که دولت قادر به حل کامل آنها نیست.

من میدانم که تصمیم گرفتن در مورد این موضوع که آیا دولت و مردم مسؤول حل نمودن یک مشکل بخصوص هستند در یک موضوع بسیار گسترده است چیزیکه از حوصله مقاله حاضر خارج است.

بر علاوه نقطه یا نقاطی که من میخواهم تماس بگیریم قرار ذیل است:

ما بصورت جمعی ویا انفرادی میتوانیم بدون هیچگونه کمک از جانب دولت تغییرات مثبت را در جامعه بوجود اوریم و زمانی ما میتوانیم این تغییرات را بیاوریم که خودرا مسؤول حل مشکلاتی بدانیم که در اطراف ما وجود دارد. ما زمانی خودرا مسؤول احساس خواهیم کرد که دیگران را مقصر ندانیم مانند دولت کشورهای همسایه و ایالات متحد امریکا.

به توجه به سه نقطه که لازم و ملزوم یکدیگر هستند قدم اول بسوی انکشاف اجتماعی مقصر ندانستن دیگران است. این چنین عمل باعث می شود تایک نوع احساس مسؤولیت در ما ایجاد شود که مارا بیشتر به یک فرد خلاق مبدل کرده و موجب حل مشکلات مامیگردد. از جانب دیگر مقصر دانستن دیگران هیچگاه به رُشد شخصیت ما کمک نخواهد کرد و هیچ کمکی را برای رشد جامعه ما نخواهد کرد.

افغانستان در تاریخ یک گذرگاۀ مهم بوده است منحیث افغانان ما همه توانایی و مسؤولیت داریم تا برای ایجاد یک افغانستان بهتر برای خود، اولاد هایمان و برای یکدیگر کمک کنیم.

چرا افغان ها برای مشکل خودشان دیگران رامقصر میدانند

دیگران را ملامت کنید اگر شما دیگران را ملامت نکرده اید برای تقریبآ تمام کارهای زشت که درافغانستان

Thumbnail

دیگران را ملامت کنید اگر شما دیگران را ملامت نکرده اید برای تقریبآ تمام کارهای زشت که درافغانستان اتفاق افتیده است پس شما از موارد استثنایی محسوب می شوید.

انیجا در کشور من برای تمام کارها هریک امریکا ، کشورهای همسایه کرزی را مقصر میدانند و اگر اینجا تمام کمبودی های مربوط به عدم امنیت، مشکلات اقتصادی و نبود اتحادمیان افغان ها همه ما امریکا و کشورهای همسایه را مقصر میدانیم. برای تمام چیزهای دیگر کرزی اینجاست تا بار تمام ملامتی هارا بدوش بکشد.

مردم حکومت را و بطور اخص کرزی را برای پارۀ از مشکلات مقصر میدانند. کرزی مسؤول بخشی از مشکلات جدی مانند فساد، فقر، نابرابری های اجتماعی و بعضی از مشکلات از مانند موجودیت سگ های دیوانه و کنترول ناچیز بر بازار آزاد است.

اگرچه دولت بخصوص کرزی بعنوان مسؤول دولت، مسؤول بخشی از این بدبختی ها است ولی چه باعث شده است که مردم تنها دولت را مسؤول میدانند؟ اما ناشی می شود از طرز فکر که مردم عادی دارند که آنها در این رابطه هیچگونه مسؤولیت ندارند. ما از دولت انتظار داریم که بعضی از مسؤولیت های را که در حد توان ما است به ما واگذارد مانند پاک نگهداشتن سر ک های ما ، تعلیم و تربیه اولاد های ما ویا دور نگهداشتن جوانان ما از مواد مخدر.

رسانه های جهت خراب ساختن اوضاع با مصرف نمودن میلیون ها دالر مصروف انداختن بار مسؤولیت به گردن دولت هستند از طریق اذهان عامه.

چهره های مذهبی بطور کامل در این قائده شامل می گردند درعوض آموزش آموزه های اسلامی وقت بسیار را در هنگام خطبه های نماز جمعه صرف ضربه زدن دولت میکنند. حتی من از یک امام مسجد شنیده ام که دولت را به علت کار هموار سازی جاده در قریه جات و عدم انجام آن در شهر کابل مورد انتقاد قرار میداد. یک چیز روشن است که شما میتوانید دولت را برای همه چیز ملامت کنید و حتی شما نیاز ندارید تا حرف های تان دقیق باشد مقصر دانستن دولت یک چیز عام شده است.

به اساس بعضی از پیشبینی ها یکی از هشت نفر از طریق دولت افغانستان استخدام می شوند حال من نمیدانم که به چه اندازه یک شخص میتواند از دولت مجزا باشد؟ و اگر دولت مسؤول تمام نابسامانی های اجتماعی سیاسی و اقتصادی است این اینطور معنی نمیدهد که تمام ملت باید یک بخشی از مسؤولیت ها را متقبل شوند.

فقط به مسجد ما نگاه کنید و ببیند که چقدر مسجد درکابل و جا های دیگر درکشور حلقه های آموزش را تشکیل میدهند؟ آیا همین است تاکید دین ما در مورد آموختن علم ودانش؟ و آیا ما ادعای یک مسلمان خوب بودن را بکنیم؟ و آیا ما منتظر باشیم تا دولت برای ما این حلقه را بسازد؟

چیز بسیار مهم که باید بدانیم که با مقصر دانستن دولت ما فقط به ناباوری ها و فقدان اعتماد در جامعه خود می افزاییم. نه دولت با بیان این انتقادات غیر ضروری موضوعات را اصلاح خواهد کرد ونه ما هیچگاه قادر به دیدن خود به علت انداختن بار ملامتی به گردن دیگران خواهیم بود، ما هم مسؤول هستیم. اینجا بعضی از مشکلات مانند فقر و امنیت وجود دارد که دولت قادر به حل کامل آنها نیست.

من میدانم که تصمیم گرفتن در مورد این موضوع که آیا دولت و مردم مسؤول حل نمودن یک مشکل بخصوص هستند در یک موضوع بسیار گسترده است چیزیکه از حوصله مقاله حاضر خارج است.

بر علاوه نقطه یا نقاطی که من میخواهم تماس بگیریم قرار ذیل است:

ما بصورت جمعی ویا انفرادی میتوانیم بدون هیچگونه کمک از جانب دولت تغییرات مثبت را در جامعه بوجود اوریم و زمانی ما میتوانیم این تغییرات را بیاوریم که خودرا مسؤول حل مشکلاتی بدانیم که در اطراف ما وجود دارد. ما زمانی خودرا مسؤول احساس خواهیم کرد که دیگران را مقصر ندانیم مانند دولت کشورهای همسایه و ایالات متحد امریکا.

به توجه به سه نقطه که لازم و ملزوم یکدیگر هستند قدم اول بسوی انکشاف اجتماعی مقصر ندانستن دیگران است. این چنین عمل باعث می شود تایک نوع احساس مسؤولیت در ما ایجاد شود که مارا بیشتر به یک فرد خلاق مبدل کرده و موجب حل مشکلات مامیگردد. از جانب دیگر مقصر دانستن دیگران هیچگاه به رُشد شخصیت ما کمک نخواهد کرد و هیچ کمکی را برای رشد جامعه ما نخواهد کرد.

افغانستان در تاریخ یک گذرگاۀ مهم بوده است منحیث افغانان ما همه توانایی و مسؤولیت داریم تا برای ایجاد یک افغانستان بهتر برای خود، اولاد هایمان و برای یکدیگر کمک کنیم.

هم‌رسانی کنید

دیدگاه تان در این باره