برگزاری نشست آغازین مذاکرات میان افغانان و حضور نخستین‌بار طالبان در چنین نشستی، پرسش‌هایی را دربارۀ نوع دیدگاۀ طالبان نسبت به جنگ، صلح و آیندۀ افغانستان بوجود آورده‌است.
این پرسش‌ها بیشتر متوجه اعضای هیئت طالبان می‌شوند که در مذاکرات میان افغانان حضور یافته‌اند و این‌که آن‌ها دربارۀ جنگ، صلح و آیندۀ افغانستان چه دیدگاه‌هایی دارند.
بیشتر اعضای هئیت طالبان، مذاکرات را یک دستآورد می‌دانند و شماری هم به نتایج این مذاکرات خوشبین استند؛ اما دربارۀ نظام کنونی و آیندۀ کشور سخنان گوناگونی می‌گویند.
کسانی از آنان بر تغییر کامل نظام تأکید می‌ورزند، اما کسانی هم بدین باور اند که دربارۀ نظام آیندۀ کشور، همه نماینده‌گان طرف‌های مذاکره‌کننده باید تبادل و توافق نظر داشته باشند.
محمد سهیل شاهین، عضو هیئت مذاکره‌کنندۀ طالبان در این باره گفت: «به مردم پیام دارم که ما افغانان به این مرحله رسیدیم که با هم بنشینیم و این یک پیشرفت بزرگ است.»
اما، چیزی‌که در گفته‌های بیشتر اعضای هیئت مذاکره‌کنندۀ طالبان آشکار است، نپذیرفتن نظام کنونی افغانستان از سوی این گروه است.
مولوی عبدالکبیر که از آغاز فعالیت طالبان مشمول اعضای برجستۀ این گروه بوده‌است، یکی از کسانی است که چنین دیدگاهی دارد: «در آن‌جا قرآن‌کریم حاکم باشد، حدیث نبوی صلی‌الله علیه وسلم حاکم باشد، فقه‌حنفی قائم باشد و اشغال خاتمه پیدا کند، عملاً.»
اما، شماری دیگر از اعضای هیئت مذاکره‌کنندۀ طالبان، جای بحث را دربارۀ چگونه‌گی نظام در افغانستان، بر میز مذاکرات می‌بینند.
خیرالله خیرخواه، عضو هیئت مذاکره‌کنندۀ طالبان یکی از آن‌ها است: «ملت افغانستان کسانی را که نماینده‌گان‌شان تعیین کرده‌اند، آنان می‌توانند که ترتیب کنند که به چه ترتیب استقرار [نظام] افغانستان باید قائم شود.»
از بیست و یک عضو هیئت مذاکره‌کننده طالبان، هفت تن از ولایت‌های جنوبی، هفت تن از ولایت‌های جنوب‌شرقی، چهار تن از ولایت‌های شمالی، دو تن از ولایت‌های مرکزی و یک‌تن هم از شرق کشور استند.
بیشتر آنان سال‌ها در مقام‌های سیاسی، نظامی و غیرنظامی برای طالبان کار کرده‌اند و هرکدام‌شان، در کنار دیگر بخش‌ها، آموزش‌های دینی هم دیده‌اند.