صد هزار زن از پانزده ولایت افغانستان با امضاء به روی پارچههای سفید، از جامعۀ جهانی میخواهند که مانع معامله شدن دستآوردها و حقوق آنان در روند صلح افغانستان شود.
بخشی از این زنان باشندهگان بخشهای ناامن کشور و شماری هم اعضای خانوادههای قرباینان جنگ استند که در کنار امضاهای شان نوشتهاند که باید خشونتها در کشور پایان یابند و طالبان حقوق زنان را به رسمیت بشناسند.
فرشته علیزی، هماهنگکنندۀ برنامه گردآوری امضا، گفت: «اجازه نمیدهیم که با حقوق ما معامله شود و یا از روند صلح بی خبر باشیم و در این امضاها ما صلح خواسته ایم.»
فروزان رسولی، مسؤول نهاد صلح و دموکرسی نیز افزود: «توقع ما از زنان رهبر در جهان این است که از زنان افغانستان حمایت کنند.»
امضاء کنندهگان از رهبران زن در جهان خواستهاند که از حقوق زنان افغانستان پشتیبانی کنند و طالبان را وادار کنند که افغانستان کنونی را بپذیرند.
حسینه صافی، سرپرست وزارت امور زنان بیان داشت: «شورای عالی زنان یک آدرس رسیدن صدای زنان به رهبری است.»
سفارت هالند در کابل نیز تأکید دارد که باید نقش زنان در روند صلح با طالبان پر رنگ باشد.
ساسیلیا ویگرز، سفیر هالند در کابل میگوید که آنان هالند با برنامههایش از نقش زنان در صلح و امنیت نظارت میکنند: «ما در کنار کشورهای دیگر و در راس جامعۀ جهانی، در نشست ژنو برای چهار سال آینده یعنی سال ۲۰۲۴تعهد کمک به افغانستان کردیم. چرا ما این برنامه مهم است و چرا از آن پشتیبانی میکنیم؟ مهمترین دلیل آن تشخیص جایگاه زنان و شنیدن صداهای آنان است.»
امضاء کنندهگان نوشتهاند که در یک توافق صلح ، دربارۀ دستاوردها، حقوق زنان و اقلیتهای افغانستان حتا چانهزنی هم نشود.
چگونگی حقوق زنان پس از یک توافق صلح با طالبان یکی از بحثهای تعریف نشده در روند صلح دوحه است و طالبان تأکید کردهاند که زنان در چارچوب قانون اسلام میتوانند به حقوق شان دست یابند اما فعالان حقوقبشری میگویند که برداشت طالبان از شریعت تندروانه است.