وزارت مهاجران و برگشتکنندهگان میگوید که روزانه از سه تا چهار هزار مهاجر افغان از مرز اسلامقلعه وارد کشور میشوند.
بربنیاد آمارهای این وزارت، در جریان ۱۸ ماه پسین نزدیک به یک میلیون و ۴۰۰هزار مهاجر افغان از ایران وارد کشور شدهاند. همزمان با این، آمارهای وزارت مهاجران و برگشتکنندهگان نشان میدهند که در زمان مشابه، نزدیک به ۲۰هزار مهاجر افغان از پاکستان به کشور برگشتهاند.
مسؤولان وزارت مهاجران و برگشتکنندهگان میگویند که بیشتر این شهروندان افغانستان از سوی پولیس ایران اخراج شدهاند.
عبدالباسط انصاری، سخنگوی وزارت مهاجران و برگشتکنندهگان بیان داشت: «در سال ۲۰۲۰به تعداد ۸۹۰ هزار تن بازگشت کننده داریم از تمام کشور اما اکثریت شان از کشور ایران آمدهاند. در سال ۲۰۲۱در حدود ۴۹۰هزار تن تنها از ایران بازگشتکننده داریم.»
شماری از مهاجران افغان که از ایران اخراج شدهاند، بهعلت جنگ و بیکاری نگران آینده شان در کشور استند.
اسماعیل، یکی از اخراجشدهگان از ایران گفت: «در ایران بیکاری و بدختی است. در ایران هر کسی که کار میکند اورا ردمرز میکند. کسانیکه بیمار استند و یا مشکلات دارند در ایران به آنها رسیدهگی نمیشود. افغانها در ایران زیاد بدبختی دارند.»
سهار گل، مهاجر اخراج شدۀ دیگر نیز افزود: «بیمار بودم و یک پاکت دارو را با مشکلات زیاد در ایران پیدا کردم. در کمپهای نگهداری مهاجرین به ما درست نان نمیداد و در هوای به شدت گرم بهسر میبردیم.»
مرتضی با کودک شش سالهاش یکی دیگر از مهاجران افغان است که به تازهگی از ایران اخراج شدهاست. هفتۀ پیش، سه عضو خانوادۀ مرتضی را پولیس ایران جدا از او اخراج کرده بود: «در ایران همه افغانها را که میدیدم همه از بدبختی و بیکاری به آنجا رفتهاند. اگر در کشور آرامی باشد هر کس در وطن خود پادشاه است و میتوانند زندهگی راحت داشته باشد اما بهخاطر بیکاری هر کس به بیرون از کشور میروند.»
در همین حال، در هجده ماه پسین نزدیک به یک میلیون تن از شهروندان کشور بهعلت جنگ از خانههای شان بیجا شدهاند.
غلام سخی، یکی از این بیجاشدهگان گفت: «جنگ در ولسوالی شیندند جریان دارد و نزدیک به ۴۰۰خانواده از یک منطقه به تازهگی آواره شدهاند. دولت و موسسات به ما کمک نکردهاند و هیچ توجهی ندارند.»
در حالیکه جنگ و بحران اقتصادی برخاسته از ویروس کرونا افغانستان را در اوضاع دشواری قرار دادهاست، اخراج هزاران افغان از کشورهای همسایه به ویژه ایران به کشور و بی سرنوشت ماندن آنان نگران کننده خوانده میشود.