بیشترِ کودکانی که در ولایت لوگر سرگرم کارهای شاق استند نان آوران خانواده های شان استند.
این کودکان میگویند که پدران و دیگر نان آوران خانواده های شان را در نتیجه نبردهای سال های پسین از دست داده اند و اکنون مجبور استند که برای پیدا کردن لقمه نانی دست به کارهای شاق بزنند.
حمید، کودک کارگر، گفت:« «من یک بی سرپرست استم. من در اینجا کار می‌کنم. برای من صد الی یک‌ونیم صد پول میدهد.»
عرفان، کودک کارگر، می گوید:« «من می‌خواهم مکتب بروم اما سرپرست ندارم. من در اینجا کار می‌کنم، در یک هفته دوصد افغانی می‌دهند اما این کافی نیست.»
این کودکان می گویند علاقه زیادی به آموزش و پرورش دارند اما اوضاع نا بسامانی سال های پسین در کشور، حق آموزش و پرورش را از آنان گرفته است.
این کودکان از امارت اسلامی میخواهند که به چالش های شان رسیده گی نماید.
در همین حال کسانی که برای این کودکان زمنیه کار را فراهم ساخته اند میگویند که بیشترِ این کودکان حتا نانی برای خوردن ندارند.
محمدم شاه، باشنده لوگر، می گوید:« «ما برای اینان صد و یک‌ونیم صد پول می‌دهیم اما این کافی نیست. باید حکومت به آنان توجه کند.»
از سوی دیگر مقام های محلی لوگر میپذیرند که در ماه های پسین کودکان کارگر در این ولایت افزایش یافته اند.
انعام الله، معاون والی لوگر، گفت:« «امارت اسلامی تصمیم دارد که زمینه آموزش را برای آنان فراهم کند. کودکان که کارهای شاقه می‌کنند، اکثراً به علت فقر و ناداری است.»
با آنکه در حکومت پیشین نیز کودکان سرگرم کارهای شاق بودند اما پس از تغییر نظام و نیز به میان آمدن بحران اقصادی در کشور، شماری این کودکان در سراسر افغانستان افزایش یافته است.
دیدگاه تان در این باره