بخش زنان سازمان ملل متحد برای افغانستان می‌گوید که زنان بخش بزرگی از "جمعیت آواره" در افغانستان را تشکیل می‌دهند.

این نهاد می‌گوید که زنان در افغانستان در بخش‌های گوناگون از جمله خوراک، استفاده از حق ملکیت و درخواست برای کمک قانونی، ناتوان استند.

بخش زنان سازمان ملل، زنان و دختران در افغانستان را عقب‌مانده‌تر از گروه دیگر می‌داند.

این نهاد گفته است: «زنان و دختران به دلیل کمبود غذا تحت تاثیر مکانیزم‌های مقابله منفی قرار می‌گیرند زنان مجبور به فروش دارایی‌های خود برای خرید مواد غذایی هستند یا در موارد شدید، خانواده‌ها مجبورند دختران خود را برای ازدواج بفروشند. محدودیت در حقوق اساسی، همراه با میزان سواد پایین به این معنی است که اکثر زنان کارت شناسایی ندارند این امر مانع دسترسی آنها به خدمات حیاتی از جمله کمک‌های بشردوستانه می‌شود.»

شماری از زنان بی‌سرپرست در کشور می‌گویند که آنان برای فراهم ساختن وعده‌های غذایی، ناگزیر به فروش دارایی‌ها شان شده‌اند.

شاه جان به طلوع‌نیوز می‌گوید که مواد سوختی برای گرم کردن خانه‌اش ندارد و چندین بار ناگزیر شده است وسایل خانه‌اش را برای تهیه  نان بفروشد.

شاه جان گفت: «اسباب خانه را فروختیم یک تا قالین کهنه داشتیم همین قسم سودایش کردیم خرچ خانه خریدیم نان خشک خریدیم. به خدا اگر چاشت را خوردیم شب را نخوردیم.»

حمیده، یک بانوی دیگر، می‌گوید: «نه چوب سوخت داریم نه زغال نه خرچ خانه. از دولت می‌خواهیم برای ما کمک کند.»

فرح مصطفوی، مدافع حقوق زن، می‌گوید: «در حال حاضر که زن افغانستان با بحران اقتصادی و بحران اشتغال مواجه است مساله که می‌تواند راه گشا میان مدت به این معضل باشد ایجاد سیستم‌های که در آن مدیریت نظارت و توزیع تمام کمک‌های بشردوستانه بدست زنان باشد.»

پیش از این برنامه جهانی خوراک گفته بود که برای پانزده میلیون تن به شمول زنان در افغانستان در هر ماه در زمستان کمک می‌کند.