Skip to main content
تازه‌ترین خبرها
تصویر بندانگشتی

انتقاد خانواده‎های جان باخته‎گان نیروهای امنیتی از حکومت

شماری از خانواده های جان باختهگان نیروهای امنیتی و کسانی که در نبردها در کندز معلول شده اند، برای دادخواهی به کابل آمده اند.

آنان می‎گویند که از بهر بی پروایی مقام های محلی کندز نسبت به مشکلات شان، ناگزیر شده اند به کابل بیایند.

احمد زیور مولوی زاده که هشت سال افسر وزارت امور داخله بود، می‎گوید هردوپایش را در کار تأمین امنیت مردم  از دست داد، اما حکومت حقوقی را که بایست برایش می پرداخت، تاکنون نپرداخته است.

وی یک هفته پیش با شماری از خانواده های جان باخته گان  نیروهای امنیتی به نماینده گی از ده ها معلول و خانوادۀ جان باخته گان نیروهای امنیتی، برای رساندن صدای شان به حکومت مرکزی، از کندز  به کابل آمدند.

احمد زیور در این باره گفت: «متأسفانه تا هنوز نه کسی برای ما، ماهانه معاش میدهد و نه "اجزا و ضمایم" میدهد و هر ساله همان حقوقی را هم که دریافت می کنیم، پشت درهای نهادهای حکومتی سه ماه جنگ می کنیم تا این که همان نیم حق خود را دریافت کنیم.»

این افسر پیشین وزارت امور داخله که چهار فرزند دارد، هشت سال پیش در یک رویداد هراس افگنانه هردوپا و یک انگشتش دستش را از دست داد.

وی افزود: «در سال ۱۳۸۸در اولین رویداد هراس افگنانه در کندز که در موتر من بم گذاشته شده بود، در نظام قراول قومندانی دو عضو بدن خود را از دست دادم.»

غلام علی، فرزند بزرگ یکی از افسران وزارت امور داخله است که بیش از سی سال کارمند این نهاد امنیتی حکومت بود.

او می‎گوید، هشت سال است دنبال حقوقی سرگردان است که حکومت باید پس از مرگ پدرش می پرداخت.

غلام علی بیان داشت: «نامه برای یک نمره زمین است، اما تا هنوز  برای ما کسی کمک نکرده است. وقتی می‎ رویم به دروازۀ والی، آمر امنیت، فرماندهی پولیس، فقط کاغذ پرانی است. با ما و هیچ چیز به دست ما نمی آید و هیچ توجهی هم صورت نمی گیرد.»

محمد رفیق کاکر، نمایندۀ شورای مردم کندز نیز اظهار داشت: «خواست ما از حکومت مرکزی همین است که بی درنگ به فرمان هایی که به حکومت محلی می فرستند در بارۀ خانواده های جان باخته گان نیروهای امنیتی و معلولان نیروهای امنیتی توجه کنند تا اجرأت صورت گیرد یا دست کم اطلاعی بدهند که تا به بیش از یک هزار جان باخته گان از نیروهای امنیتی در کندز و خانواده های آنان توجه صورت گیرد.»

دیدگاه وزارت امور داخله را در این باره گرفته نتوانستیم، اما وزارت  دفاع ملی از تلاش ها برای رسیده گی به مشکلات خانواده های نیروهای امنیتی سخن می زند.

دولت وزیری، سخن‎گوی وزارت امور دفاع تصریح کرد: «شفاخانه های ویژه نیروهای امنیتی داریم که همه امکانات درمان نیروهای امنیتی در آن مساعد است، شفاخانه، دارو و داکتر داریم اما کسی که معلول می شود، معلولان نیز نزد ما یک درجه دارند، معلولان درجه یک از همه امتیازهای زمان سالم بودن خود برخوردار استند در زمان معلولیت.»

این بار نخست نیست خانواده هایی که فرزندان شان در دفاع از میهن جان باخته و یا معلول شده اند، از بی پروایی حکومت انتقاد می‎کنند.

انتقاد خانواده‎های جان باخته‎گان نیروهای امنیتی از حکومت

این خانواده‎ها می‎گویند حکومت محلی در کندز هیچ توجهی برای آنان نکرده اند و اکنون مجبور شده اند برای دادخواهی به کابل بیایند و صدای شان را به ارگ برسانند.

تصویر بندانگشتی

شماری از خانواده های جان باختهگان نیروهای امنیتی و کسانی که در نبردها در کندز معلول شده اند، برای دادخواهی به کابل آمده اند.

آنان می‎گویند که از بهر بی پروایی مقام های محلی کندز نسبت به مشکلات شان، ناگزیر شده اند به کابل بیایند.

احمد زیور مولوی زاده که هشت سال افسر وزارت امور داخله بود، می‎گوید هردوپایش را در کار تأمین امنیت مردم  از دست داد، اما حکومت حقوقی را که بایست برایش می پرداخت، تاکنون نپرداخته است.

وی یک هفته پیش با شماری از خانواده های جان باخته گان  نیروهای امنیتی به نماینده گی از ده ها معلول و خانوادۀ جان باخته گان نیروهای امنیتی، برای رساندن صدای شان به حکومت مرکزی، از کندز  به کابل آمدند.

احمد زیور در این باره گفت: «متأسفانه تا هنوز نه کسی برای ما، ماهانه معاش میدهد و نه "اجزا و ضمایم" میدهد و هر ساله همان حقوقی را هم که دریافت می کنیم، پشت درهای نهادهای حکومتی سه ماه جنگ می کنیم تا این که همان نیم حق خود را دریافت کنیم.»

این افسر پیشین وزارت امور داخله که چهار فرزند دارد، هشت سال پیش در یک رویداد هراس افگنانه هردوپا و یک انگشتش دستش را از دست داد.

وی افزود: «در سال ۱۳۸۸در اولین رویداد هراس افگنانه در کندز که در موتر من بم گذاشته شده بود، در نظام قراول قومندانی دو عضو بدن خود را از دست دادم.»

غلام علی، فرزند بزرگ یکی از افسران وزارت امور داخله است که بیش از سی سال کارمند این نهاد امنیتی حکومت بود.

او می‎گوید، هشت سال است دنبال حقوقی سرگردان است که حکومت باید پس از مرگ پدرش می پرداخت.

غلام علی بیان داشت: «نامه برای یک نمره زمین است، اما تا هنوز  برای ما کسی کمک نکرده است. وقتی می‎ رویم به دروازۀ والی، آمر امنیت، فرماندهی پولیس، فقط کاغذ پرانی است. با ما و هیچ چیز به دست ما نمی آید و هیچ توجهی هم صورت نمی گیرد.»

محمد رفیق کاکر، نمایندۀ شورای مردم کندز نیز اظهار داشت: «خواست ما از حکومت مرکزی همین است که بی درنگ به فرمان هایی که به حکومت محلی می فرستند در بارۀ خانواده های جان باخته گان نیروهای امنیتی و معلولان نیروهای امنیتی توجه کنند تا اجرأت صورت گیرد یا دست کم اطلاعی بدهند که تا به بیش از یک هزار جان باخته گان از نیروهای امنیتی در کندز و خانواده های آنان توجه صورت گیرد.»

دیدگاه وزارت امور داخله را در این باره گرفته نتوانستیم، اما وزارت  دفاع ملی از تلاش ها برای رسیده گی به مشکلات خانواده های نیروهای امنیتی سخن می زند.

دولت وزیری، سخن‎گوی وزارت امور دفاع تصریح کرد: «شفاخانه های ویژه نیروهای امنیتی داریم که همه امکانات درمان نیروهای امنیتی در آن مساعد است، شفاخانه، دارو و داکتر داریم اما کسی که معلول می شود، معلولان نیز نزد ما یک درجه دارند، معلولان درجه یک از همه امتیازهای زمان سالم بودن خود برخوردار استند در زمان معلولیت.»

این بار نخست نیست خانواده هایی که فرزندان شان در دفاع از میهن جان باخته و یا معلول شده اند، از بی پروایی حکومت انتقاد می‎کنند.

هم‌رسانی کنید