یک بانوی جوان پولندی، زمینۀ آموزش رایگان را به ده‌ها کودک در یک بخش دورافتادۀ ولایت غور فراهم کرده‌است.
مونیکای بیست و هشت ساله، در یک مکتب ولسوالی لعل و سرجنگل ولایت غور، به‌گونۀ رایگان برای کودکان نادار و محروم، زبان انگلیسی آموزش می‌دهد.
این بانوی پولندی، یک سال می‌شود که به غور آمده‌است و می‌گوید که هدفش کمک به کودکان محروم و نادار است: «در سال‌های پیش، مردم زیادی بودند که خواندن و نوشتن را نمی‌دانستند. اکنون آنان بهتر می‌شوند. مکتب‌های بیشتر باز می‌شوند. دختران مکتب می‌روند. دختران و افغانان دیگر در بیرون از این کشور تحصیل می‌کنند. وضعیت بهتر می‌شود و در آینده همانند کشورهای دیگر خواهد شد.»
مونیکا، می‌گوید که رسانه‌ها، افغانستان را همچون کشور جنگ‌زده و پرآشوب به جهانیان معرفی کرده‌اند؛ درحالی‌که به گفتۀ او پهلوهای مثبت تحولات در افغانستان کمتر در این رسانه‌ها بازتاب یافته‌اند.
او می‌افزاید: «من خواستم تا بیایم و ببینم واقعأ این کشور چگونه است؟ نه این‌که شما آن را در تلویزیون دیده‌اید، نه این‌که این کشور را از خبرهای بد آن، از پهلوی منفی آن، از بم‌گذاری‌ها و تیراندازی‌های طالبان می‌شناسید. من خواستم بیایم و ببینم واقعأ این کشور، مردم آن ، فرهنگ آن و طبیعت آن چگونه است؟»
مونیکا، به رشد آموزش و پرورش در افغانستان امیدوار است و می‌گوید که کودکان افغان با استعداد استند و اگر زمینه برای شان فراهم شود، می‌توانند بهتر بدرخشند.
دانش آموزان مونیکا، پس از یک سال آموزش اکنون مهارت گپ زدن به زبان انگلیسی را دریافته‌اند. آموزگار خارجی آنان آرزو دارد تا این کودکان با استفاده از زبان انگلیسی به بورسیه‌های تحصلی کشورهای خارجی دست یابند.
مونیکا در یک خانۀ گِلی و با اندک‌ترین امکانات در هوای سرد ولسوالی کوهستانی لعل و سرجنگل غور به تنهایی زنده‌گی می‌کند. او می‌گوید که با مردم محل آشنا شده‌است و دوست دارد چند سال دیگر نیز در کنار افغانان زنده‌گی کند.