شماری از خانواده های بیجا شده و آسیب دیده گان نبرد در هلمند به گروه های هراس افگن و جنگ افروز، نفرین میفرستند و میگویند که گلولههای آنان آرامش و خانه هایشان را از آنان گرفته اند.
این خانوادهها که در وضعیت بدی زندهگی، به سر میبرند، میگویند که شرارتهای گروه های هراس افگن، زنده گی را بر آنان زهر ساخته است.
در این میان جوانی که در نتیجۀ انفجار یک ماین بینایی یک چشمش را از دست داده، طالبان را مسؤول تاریک ساختن زندهگیاش میداند.
گل احمد، جوانی که از جنگ فرار کرد تا شاید از آسیب به دور بماند. اما نه، ماه رمضان بود که هنگام رفتن به مکتب، در راه، موترش با ماینی برخورد کرد.
بینایی یک چشمش را از دست داد و افزون بر زخم های دیگر، یک دستش نیز شکسته است.
وی میگوید: «در تمام مناطق مین ها را گذاشته اند، همین طور بالای هر غیرنظامی دیگر منفجر می شوند.»
به همین ترتیب، خانوادۀ محمد انور، میانه های سال پار در اوج نبردها در نادعلی، آواره شد و اکنون در ویرانه یی در لشکرگاه پناه آورده است.
محمد انور داستان تلخ زنده گی اش این گونه بیان میکند: «این گفتنی من است که خداوند افغانستان را آرام بسازد و کسی که افغانستان و قرآن را از بین می برد، خداوند آنها را تباه سازد.»
با این همه، جنگها در هلمند کودکان را نیز از آموزش و رفتن به مکتب محروم ساخته است.
خاتمه، باشنده نادعلی می گوید: «ظالمان مارا از خانه های مان فراری داند و نه حکومت مارا میگذارند و نه رعیت. دو نواسه ام زخمی شده اند و اکنون چیزی برای خوردن ندارند.»
نبردها در هلمند دهها خانواده را آواره ساخته است، بسیاری از این خانوادهها با از دست دادن دار و ندار شان در بخش هایی از لشکرگاه در وضعیت بدی به سر می برند.