در افغانستان، برگزاری جشن‏ های عروسی ‏ها بیشترین هزینه را بر می‏ دارند و بسیاری از خانواده ‏ها، می‎کوشند تا از این راه، خود شان را به رُخ اطرافیان بکشند.

اما، کسانی هم استند که با رو گشتاندن از چنین سنت‎ها، به عروسی ‏های ساده تن می‎دهند.

عمارالدین، یک و نیم ماه پیش ازدواج کرد و اکنون با شش هزار افغانی تنخواۀ ماهانه‎اش، نیازهای زنده‎گی تازه‎اش را تأمین می کند.

عمارالدین سی و دو ساله، باشندۀ اصلی جوزجان است و با کار در کابل، برای همسر و خانواده ‏اش در آن ولایت، پول می فرستد.  

وی می‎گوید: «اگر خانوادۀ همسرم از من پول زیاد می ‏گرفتند، اکنون به همان اندازه قرض دار می‏ بودم، دربدر می‏ بودم؛ حالا شکر فضل خدا خوش استم و این جا کار می‎کنم، زحمت می‎کشم، یک لقمه نان حلال پیدا می کنم.»    

مسؤول دفتری که عمادالدین در آن‎جا کار می‎کند، می‎گوید که این جوان، تنها با هزینه کردن بخشی از تنخواه‎اش، توانست عروسی کند.

دُرمحمد وطن دوست، رییس عمارالدین می‎افزاید: «جوانی است که با پول کم تر، زنده گی بهتر دارد و خوشحال تر است نسبت به کسانی که با پول گزاف عروسی می کنند.»

از عروسی عارفه جویا و علی زاده جویا هم بیش از سه ماه می‎گذرد. آنان افزون بر عروسی ساده یی که داشتند، پولی را که باید خرج این مراسم می‎شد، نیز در کاریابی برای کسانی هزینه کنند.

عارفه جویا می‏ گوید: «ما چنین ازدواج کردیم تا توانستیم برای چند نفری که هیچ وقت امکان نداشت معاش داشته باشند، کاری کنیم که حالا از دست ما معاشی می‏ گیرند.»

علی زاده جویا نیز می‎افزاید: «پیام من برای جوانان همین است که قاضیانی را که ما بر زنده ‏گی خود موظف کرده‏ ایم، آنان را، به قول عامیانه بگویم، منفک بکنیم تا خود ما بتوانیم راحت تر و خوب تر، بر زنده‏ گی خود حاکم باشیم.»  

هم اکنون در تالارهای پایتخت، هرهفته از شصت تا هفتاد عروسی برگزار می‎شود.

مولامحمد پیمان، رییس اتحادیه تالارهای عروسی گفت: «هر عروسی در تالارها، کم از کم سه صد تا چهارصد هزار افغانی، مصرف دارد.»

با آن که آمار دقیقی از درآمد تالارهای عروسی در پایتخت در دست نیست؛ اما وزارت مالیه، پارسال یک صد وشصت و دو میلیون افغانی را از هوتل‏ها و تالارهای پایتخت، مالیه گِردآوری کرده است.