شماری از خانوادههاییکه به علت جنگ و ناامنیها به ولایت بلخ آواره شدهاند، میگویند که با کمبود خوار بار و سوخت بار روبهرو استند.
آنها میگویند که در اوضاع دشواری زندهگی میکنند و به کمکها جدی نیاز دارند.
شمسالله از جملۀ قربانیان جنگ است. پاهایش در جنگ میان نیروهای دولتی و طالبان آسیب دیدهاست. او که توان راه رفتن با پاهایش را ندارد، میگوید سه ماه میشود که از ولسوالی درهصوف سمنگان به مزارشریف آواره شدهاست.
شمسالله میگوید که در وضع دشواری زندهگی میکند: «اقتصاد ما ضعیف است، هیچ چیز نداریم. برای ما کمک هم نشده هنوز.»
خال بیبی، از ولسوالی شیرینتگاب فاریاب و حمیده از ولسوالی قوشتپه جوزجان با خانوادههای شان به مزارشریف آواره شدهاند.
آنها میگویند که در جنگ تمام داراییشان را از دست دادهاند.
خال بیبی گفت: «سه و نیم ماه میشود که در مزار کوچ کردهایم. پدر، مادر، برادرم را طالبان کشتند؛ با دشواری زندهگی میکنم.»
حمیده نیز افزود: «جنگ شد؛ دامادم شهید شد، شوهرم شهید شد. زندهگی ما سخت شد و گریختیم اینجا آمدیم.»
خانوادۀ زمان از جملۀ چهارصد خانوادۀ آواره استند که قرار است از کمکهای نقدی ریاست امور مهاجرین بلخ بهرهمند شوند.
زمان بیان داشت: «نه غذا داریم، نه مواد سوخت داریم؛ هیچ چیز نداریم. زندهگی بسیار سخت است.»
عبدالحمید، بیجاشدۀ دیگر نیز اظهار داشت: «سرپناه درست نداریم، برای اطفال ما مکتب نداریم؛ مشکلات زیاد است، کدامش را بگویم؟»
آمار ریاست امور مهاجرین بلخ نشان میدهد که در دوسال پسین بیستهزار خانواده به علت جنگ از ولایتهای فاریاب، سمنگان، جوزجان و سرپل به مزارشریف آواره شدهاند.
مسعود قادری، رییس امور مهاجرین بلخ گفت: «در ولایت بلخ بالاتر است بیست هزار خانوادۀ بیجا شده موجود است. ما توانستیم تعداد زیاد از اینها را تحت پوشش کمک قرار بدهیم.»
در این میان، حمیدالله، رییس امور مبارزه با رویدادهای طبیعی بلخ نیز میگوید که چهار هزار خانوادۀ بیجا شده در بلخ زیر چادرها زندهگی میکنند: «چهارهزار خانواده زیر خیمهها و در ساحۀ باز زندهگی میکنند.»
با سرد شدن هوا، زندهگی این آوارهگان جنگ دشوارتر شدهاست. آوارهگان که ساعتها اینجا در برابر ساختمان میهمانخانه مهاجرین بلخ به انتظار نشستهاند تا کمک دریافت کنند.