کارگران زن و کودک آسیپ پذیرترین نیروهای کار را دربازارکار کشور تشکیل میدهند. آنان با مزد اندک کارهای سخت را دردشوارترین اوضاع انجام میدهند.

شماری ازاین زنان میگویند که مصؤنیت کاری ندارند وشماری ازکارفرمایان دربرابر انجام دادن کارهای سخت مزد های ناچیز به آنان می پردازند.

بی بی هوا  یکی از زنان کارگر گفته است:" شوهرم هم کار میکند مام کار میکنم تا مصروف اولاد های پوره کنم که درس بخوانند ."

شکیلا ، کار گر دریکی ازکارخانه ها گفته است:"شش هزار معاش میگیرم سه هزار اش به خانه میتم بخاطر خرچ و سه هزار دیگه اش به کورس میتم که درس بخوانم ."

از سویی هم ایستگاه ها،ترمیمگاه های موتروجاده های شهرهای کشور جا های استند که در آن بیشتر کودکان سرگرم کارهای شاق استند.

شماری از کودکانی که ازناگزیری  دست به کارهای شاق می زنندوبه گفته شان نان اوران خانواده هایشان هستند،میگویندکه کارفرما ها به علت اینکه کودک هستند برایشان مزد اندک میدهند درحالیکه آنان کارهای بزرگان را پیش میبرند.

احمد  موتر شوی گفته است:" پنج سال میشه که کار میکنم روز صد یا یک و نیم صد پیدا میکنم و به خانه خرچ میبرم ."

عبدالله کودکی دیگری است که برای بدست آوردن چند افغانی در روی جاده ها آب نیشکر بفروش میرساند .

وی می گوید که ازآموزش بی بهره است وناداری ونبود نان آوردرخانواده اش وی را واداربه کارکردن دربازارساخته است .

عبدالله  کارگر گفته است:" پدرم بیکار است مه کار میکنم که مصرف ما ره پوره کنیم ."

این در حالیست که حکومت بارها بر حمایت از زنان کارگر و نیز جلوگیری از کارشاق کودکان ازراه اندازی برنامه های لازم دراین بخش خبرداده است اما دیده میشودکه  هنوزهم کودکان وزنان کارگر،آسیبپزیرترین نیروی کاردربازارهای کارکشورهستند.