پس از گذشت چهار سال از حمله مرگبار بر موتر حامل کارمندان موبی گروپ هنوز هم افغانستان مرگبارترین و خطرناک‌ترین کشور برای خبرنگاران شناخته می‌شود.
در سال ۱۳۹۴ در همین روز(۳۰ جدی)، محمد جواد حسینی، زینب میرزایی، مهری عزیزی، مریم ابراهیمی، محمد حسین، محمد علی محمدی و حسین امیری هفت تن از کارمندان موبی گروپ بودند که در یک حمله انتحاری طالبان در شهر کابل جان باختند.
این حملۀ بزرگترین حمله بر رسانه‌ها و مرگبارترین حمله ضد آزادی بیان گفته شده است.
رضا معینی، مسوول سازمان خبرنگاران بی مرز برای افغانستان و ایران در این باره گفت: « افغانستان همزمان یکی از مرگبارترین کشورهای جهان برای روزنامه نگاران است و همزمان یکی از آزاد ترین کشورهای منطقه برای آزادی اطلاع رسانی است، متسفانه چهار سال پس از کشتار که به دست طالبان انجام گرفت هنوز نتایج تحقیق و چگونگی این جنایت بر همه گان روشن نه شده است.»
عبدالمجیب خلوتگر، مسوول نی گفت: «بی باوری دشمنان مردم افغانستان به ارزش به نام آزادی بیان، طالبان ترورست به آزادی بیان باور ندارند، کسانی که در راستای آزادی بیان کار می‌کند قطعاً در مقابل آنها از رویه خشن استفاده می‌کند، امروز ما وقت لست کشته شده ها را می بینیم، بیشترین کشته شده ها از طرف طالبان بوده .»
بر بنیاد آمارهای نهادهای پشتیبان رسانه‌ها ، از سال ۲۰۱۶م تاکنون ۵۶ خبرنگار و کارمند رسانه یی در رویدادهای گوناگون جان باخته اند.
بربنیاد این آمارها در سال ۲۰۱۶ میلادی ۱۳ خبرنگار، در سال ۲۰۱۷ میلادی، ۲۰ خبرنگار، در سال ۲۰۱۸ میلادی ۱۷ خبرنگار و در سال ۲۰۱۹میلادی پنج خبرنگار و کارمند رسانه یی در حمله‌های طالبان و گروه‌های هراس افگن دیگر جان باختند.
عابد مشعل، خبرنگار گفت: « رسانه از طرف‌های گوناگون مورد تهدید و حملات قرار می‌گیرد، دلیل اش این است که رسانه‌های افغانستان حالا خصوصا رسانه‌های کلان آن حقایق، معلومات و واقعیت ها که در این جامعه استند می‌خواهد به مردم برساند.»
با وجود تلاش‌های نهادهای حمایت از رسانه‌ها هنوز هم حمله بر جان خبرنگاران و کارمندان رسانه یی کاهش نیافته است.
درهمین حال، شماری از خبرنگاران و مسوولان نهادهای حمایت از رسانه‌ها افزایش خشونت‌ها و افشا سازی حقایق را از سوی رسانه‌ها از اصلی ترین انگیزه‌های ادامه خشونت‌ها در برابر خبرنگاران میدانند.
نظری پریانی، یک خبرنگار دیگر در این باره گفت: « بارزترین اینها مسلی مواجه تروریزم با رسانه و آزادی بیان است و همین رقم تهدیدات که مقام های دولتی نسبت به رسانه‌ها داشته می باشد و به همین رقم گروه‌های مافیایی و مجرمان جنایی، اینها عرصه‌های مختلف افزایش تهدید بر رسانه‌ها است.»
بر بنیاد آخرین گزارش سازمان خبرنگاران بی مرز افغانستان هنوز هم خطرناک‌ترین کشور برای خبرنگاران است.
سید حسیب سادات خبرنگار و رحیم ایوبی کارمند بخش حمل و نقل موبی گروپ دو تن از مجروحان آن حمله انتحاری استند که هنوزهم برای بازتاب خبرهای کشور شان می کوشند.
از خانه که بیرون می‌شود تا به دفتر برود، چیزی که او را بیشتر می‌آزارد، این است که دست کم یک بار دیگر را هم در یک روز، باید از بخشی بگذرد که چهارسال پیش، هفت همکارش در آن‌جا، در یک حمله انتحاری جان باختند و بیش از بیست تن دیگر هم، به شمول خودش، در آن رویداد زخم برداشتند.
رحیم ایوبی، راننده همان موتر حامل کارمندان موبی‌گروپ بود که به روز ۳۰ ام ماه جدی سال ۱۳۹۴، آماج حمله انتحاری طالبان قرار گرفت.
رحیم ایوبی، کارمند بخش حمل و نقل گروه رسانه‌یی موبی گفت: «حسین خدابیامرز، در پهلویم نشسته بود و با من قصه می‌کرد. آن روز را خدا دیگر نیاورد! بسیار روز بدی بود.»
رحیم، امروز ماموریت دارد که سید حسیب سادات را، از خانه تا دفتر برساند. یکی دیگر از کسانی که در همان حمله، زخم برداشته بود.
این‌بار، هردو باهم از همان جاده‌یی که از آن خاطره تلخی دارند، می‌گذرند.
سید حسیب سادات، خبرنگار طلوع نیوز گفت: «من که هروقت از این سرک می‌گذرم، همان صحنه، همان حادثه، فکر می‌کنم در همان حالت استم. هیچ از ذهنم دور نشده، از پیش چشمم هیچ‌وقت دور نیست.»
به محل اصلی رویداد که می‌رسند، می‌خواهند برای لحظاتی از موتر پایین شوند و از آخرین لحظاتی که با همکاران جان‌باخته‌شان بودند، یادی کنند.
این مرد که یکی از دکان‌داران در همین جاده است، وقتی می‌فهمد رحیم و حسیب، از کسانی بودند که در همان موتر حضور داشتند، از این که آنان از آن رویداد جان به سلامت برده‌اند، متعجب و خَشنود می‌شود. او می‌گوید که خودش در هنگام انفجار، در دکانش نبود.
عبدالوهاب، دکان‌دار گفت: «همی حصه پیش‌روی موتر بیخی در داخل دکان رفته بود. آن‌جا امکان نداشت، هر کی می‌بود، می‌مُرد.»
با همه تلخی‌هایی که از آن رویداد در اذهان‌شان دارند و با همه دردها و اثرهایی که از زخم‌های آن حمله بر بدن‌های‌شان مانده‌اند، حسیب و رحیم با گذر زمان، از پا ننشسته‌اند و هنوزهم از بهر بازتاب خبرها در کشورشان، می‌کوشند.
رحیم ایوبی، کارمند بخش حمل و نقل گروه رسانه‌یی موبی گفت: «از آن وقت کرده بازهم خوب استیم. حداقل میاییم به کار خود و به دفتر، مثل بچه‌های دیگر، مثل همکاران دیگر، کار می‌کنیم.»
سال‌ها یکی پی دیگری می‌آیند و می‌روند؛ اما همانند این دو کارمند رسانه‌یی که همکاران جان‌باخته‌شان را هر روز و هر ساعت در یاد دارند، بسیاری از شهروندان افغانستان نیز رویدادهای از این دست را به‌خاطر خواهند داشت. رویدادهایی که هرکدام در نوع خود، بی‌پیشینه و تکان‌دهنده دانسته شده‌اند.