امروز برابر است با پنجمین سالگرد حملۀ انتحاری طالبان بر کارمندان موبی گروپ در کابل که به‌نام چهارشنبۀ سیاه نام‌گذاری شده‌است.

پنج سال پیش، در آخر جدی سال ۱۳۹۴، در یک حملۀ انتحاری گروۀ طالبان که موتر حامل کارمندان موبی گروپ را هدف قرار داد، هفت تن از این کارمندان جان باختند و ۱۸کارمند دیگر زخمی شدند. در این رویداد، نُه تن دیگر نیز زخمی شدند.

خانواده‌های جان باخته‌گان این حملۀ انتحاری می‌گویند کسانی را که عزیزان شان را از آنان گرفتند، نخواهند بخشید.

خانوادۀ محمد علی محمدی، یکی از این قربانیان، از طرف‌های درگیر جنگ می‌خواهند صلح کنند.

غلام نبی، پدر محمد علی گفت: «این یک ظلم ناطق است که بر سر مردم افغانستان شده‌است. به ویژه بر سر خودم شده. من این‌ها را نمی‌بخشم.»

حسین فقیرزاده، یکی از نجات یافته‌گان از این حملۀ انتحاری است. حسین در آن حمله به سختی زخم برداشت؛ یک چشمش را از دست داد و دید چشم دیگرش نیز کم شده‌است: «هرلحظه، هر وقت که یادم میاید، جگرخون می‌شوم.»

بس حامل کارمندان موبی گروپ حامل بیش از ۳۰ تن بود. این بس، هنگامی در جادۀ دارلامان کابل آماج قرار گرفت که کارمندان موبی گروپ را به خانه‌های شان انتقال می‌داد.

ساعتی پس از این رویداد، طالبان با پخش یک خبرنامه مسؤولیت این حمله را پذیرفتند.

اکنون که مذاکرات صلح با طالبان جریان دارد، یک‌بار دیگر حمله‌ها بر خبرنگاران و فعالان مدنی در کشور افزایش یافته‌اند. چنان‌که در سه ماۀ گذشته پنج خبرنگار و کارمند رسانه‌یی و سه تن از فعالان جامعه مدنی در ترورهای هدفمند جان باخته‌اند.

صدیق الله توحیدی، مسؤول برنامه‌های کمیتۀ مصونیت خبرنگاران این وضعیت را نگران کننده می‌خواند و از حکومت می‌خواهد که جلو این کشتارها را بگیرد: «هر گروه، هر حلقه و هر سازمانی که در پشت این قتل‌ها حضور دارد، دقیقأ سکتور آزادی بیان و آزادی رسانه‌ها را نشانه گرفته‌است.»

در تازه‌ترین رویداد حمله بر خبرنگاران روز گذشته شاه محمود همدرد، یک خبرنگار محلی در ترینکوت، مرکز ولایت ارزگان، در یک انفجار زخم برداشت: «ما مستقل هستیم و به کسی کار نداریم.»

موبی گروپ از سال ۱۳۹۴ تاکنون یازده کارمندش را در رویدادهای هراس‌افگنانه از دست داده‌است.