شماری از کودکان کارگر در ولایت پکتیا می‌گویند که به دلیل چالش‌های اقتصادی، ناگزیر به کار هستند و از آموزش باز مانده‌اند.

زاهدالله، ۱۴ ساله و باشنده منطقه ابراهیم‌خیل شهر گردیز، از جمله کودکانی است که به دلیل مشکلات اقتصادی، نتوانسته آموزش خود را در صنف ششم تکمیل کند.

او که اکنون به‌عنوان شاگرد مستری کار می‌کند، می‌گوید: «من تا صنف ششم درس خواندم، اما به دلیل مشکلات اقتصادی، از ادامه تحصیل باز ماندم. اکنون مصروف یادگیری کار هستم. اگر فرصت فراهم شود، دوست دارم دوباره به مکتب برگردم.»

برخی دیگر از کودکان کار در گردیز که به دلیل چالش‌های اقتصادی به کارهای سخت و شاقه مشغول‌اند، از مسوولان و نهادهای کمک‌کننده می‌خواهند که آن‌ها را حمایت کرده و زمینه آموزش را فراهم کنند.

حسیب‌الله کودک کار پکتیاگفت: «می‌خواهم به مکتب بروم، اما به دلیل مجبوریت اینجا کار می‌کنم. از دولت می‌خواهم که زمینه آموزش را برای ما فراهم کند.»

ذبیح‌الله کودک کار پکتیا گفت: «به خاطر مجبوریت، اینجا کارهای بسیار سنگین انجام می‌دهم و آهن‌های سنگین را بلند می‌کنم. باید کار یاد بگیرم.»

سید عبدالفضل کودک کار پکتیا گفت: «در اینجا کودکانی زیادی مثل من هستند که کارهای دشوار انجام می‌دهند. ما آینده داریم و باید درس بخوانیم. از دولت می‌خواهیم که زمینه آموزش را برای ما فراهم کند.»

در همین حال، مسوولان محلی پکتیا می‌گویند که برای برخی از کودکان یتیم و نیازمند، زمینه آموزش رایگان را فراهم کرده‌اند و تلاش می‌کنند تا برنامه‌های آموزشی را گسترش دهند.

محمد رحیم نصرت رییس کار و امور اجتماعی پکتیا دراین‌باره گفت: «آمار دقیق از گذشته نداریم که بدانیم تعداد کودکان کار افزایش یافته یا کاهش، اما به طور کلی کودکان زیادی مصروف کارهای شاقه هستند. ما به‌عنوان مسوول این بخش تلاش می‌کنیم برنامه‌هایی را تطبیق کنیم که هم زمینه آموزش برای آنان فراهم شود و هم بتوانند کاری انجام دهند که فراتر از توان‌شان نباشد.»

این درخواست‌ها در حالی مطرح می‌شود که چهار ماه پیش، شاخص جهانی فقر گزارش داد که شمار کودکان فقیر در افغانستان، ۵ میلیون بیش‌تر از بزرگسالان این کشور است.

کودکان کار در پکتیا امیدوارند که با حمایت دولت و نهادهای بین‌المللی، بتوانند از فضای کارهای شاقه به کلاس‌های درس بازگردند و آینده‌ای روشن‌تر برای خود رقم بزنند.