جنگ و نابسامانی‌های دیگر بر بسیاری عرصه‌ها در کشور اثر گذاشته‌اند، اما کسانی هم استند که می‌کوشند با فراگیری برخی از هنرها و بازتاب پیام‌های صلح و آرامش، از رویدادهای ناگوار متأثر نشوند.
سمیع فقیری، یکی از کسانی است که برای دور ماندن از نابسامانی‌ها، به آموزش نقاشی و خوش‌نویسی رو آورده‌است.
سمیع فقیری به ۳۰ کودک و نوجوان در یک مرکز خصوصی در کابل نقاشی و خوش‌نویسی آموزش می‌دهد: «ما برای این‌ها پرنده‌های زیبا و قشنگ را (برای نقاشی) می‌دهیم، طبعیت زیبا را می‌دهیم، جاهای تاریخی افغانستان را می‌دهیم که به تصویر بکشند و ذهن‌شان به یک دید زیبا برود، به یک زیبانگاری برود.»
زبیر احمد که دانش‌آموز صنف دوازدهم مکتب است، خوش‌نویس شدن را از آرزوهای بزرگش می‌گوید؛ آرزویی که به باور این پسر هژده‌ساله، برای رسیدن به آن، باید فضای مطلوب داشت: «یک خطاط، یک نقاش به یک آرامش و امنیت ضرورت دارد که کار خود را در آرامی، به خوب‌ترین وجهش، انجام بدهد.»
چارسوی اتاق درسی این مرکز خصوصی با تابلوهایی با سوژه‌های متفاوت مزین شده‌اند.
محجوبۀ چهارده‌ساله، یکی از کسانی است که در مرکز بیشتر به نقاشی زیبایی‌ها باورمند است تا چیز دیگری: «دوست ندارم کُشتن و این‌گونه چیزها را رسامی کنم! طبیعت و چنین چیزها را دوست دارم رسامی کنم.»
دنیای نُه‌ساله هم که از دانش‌آموزان خُردسال این آموزشگاه نقاشی و خوش‌نویسی است، از نخستین پیامی که می‌خواهد پس از خوش‌نویس شدن آن را بنگارد، یاد می‌کند: «می‌خواهم یک خطاط خوب شوم که به دیگران بنویسم که ما به صلح نیاز داریم.»
هر روز، در شهرهای بزرگ کشور، به‌ویژه در کابل، با نقاشی‌ها و پیام‌هایی بر دیوارهای شهر برمی‌خوری که نابسامانی‌های موجود در کشور را بازتاب می‌دهند.
به‌راستی، کودکان و نوجوانانی که به آموزش نقاشی و خوش‌نویسی می‌پردازند، به این زودی‌ها خواهند توانست به رویاهایی که در سر دارند برسند و این رویاها را در اثرهای‌شان پیاده بسازند.
دیدگاه تان در این باره