صدها زن در ولایت ننگرهار به قالین بافی پرداخته‌اند و از این راه هزینه‌های زنده‌گی خود و فامیل‌های شان را تأمین می‌کنند.
این زنان، قالین بافی را در دورۀ مهاجرت در پاکستان فرا گرفته‌اند و پس از برگشت به افغانستان به این کار ادامه داده‌اند.
فهمیه یکی از این زنان است. او در دورۀ مهاجرت در خیبر پشتونخواه هنر قالین بافی را فرا گرفتهاست.
فهیمه می‌گوید که با برگشت به افغانستان او و خانواده‌اش روزهای بدی را تجربه کردند، اما با فراهم شدن زمینۀ قالین بافی، اندکی از مشکلات آنان کاسته شد: «در پاکستان قالین بافی می‌کردیم. وقتی به افغانستان آمدیم، وضعیت بسیار خراب بود. اما حالا کار ما خوب است و ما خوشحالیم.»
لیلا زنی دیگری است که در ننگرهار به قالین بافی پرداخته‌است. او تجربۀ مشابهی با فهیمه دارد و از کارش راضی است: «اکنون زمینه برای ما فراهم شده‌است که قالین بافی کنیم و از این درک پول پیدا کنیم. خوب است زنده‌گی پیش می‌رود.»
در حال حاضر در چهارده ولسوالی ننگرهار زنان و مردان قالین بافی می‌کنند، اما این صنعت بیشتر در ولسوالی بهسود رونق یافته‌است.
شاه زلمی، نمایندۀ اتحادیۀ قالین بافان ولسوالی بهسود بیان داشت: «ما با این کار نه تنها به خود کمک می‌کنیم که به دولت نیز عاید می‌آوریم.»
دستگاه‌های بافت قالین به این خانواده از سوی وزارت احیاء و انکشاف دهات در چارچوب برنامه توسعه اقتصاد روستایی توزیع شده‌اند.
وزارت احیا و انکشاف دهات می‌گوید که بربنیاد هنر و مهارتی که خانواده‌ها دارند، برای شان دستگاه‌های تولیدی توزیع می‌شوند.
محمد خالد ایوبی، مسؤول برنامۀ تقویت اقتصاد روستایی در شرق کشور تصریح کرد: «در ننگرهار برای در حدود هزار تن دستگاه توزیع شده‌است. ما برای برگشت کننده‌گانی که مهارت بلند استند، زمینۀ کار فراهم می‌کنیم.»
بربنیاد اطلاعات وزارت احیا و انکشاف دهات، تاکنون برای یکهزار خانواده در ننگرهار دستگاه‌های قالین توزیع شده‌اند و در هر یکی از این خانواده‌ها سه تن سرگرم قالین بافی استند.