پس از پخش گزارش‌ها دربارۀ فراهم‌سازی دوهزار ویزا از سوی ایالات متحده امریکا برای زنان آسیب‌پذیر در افغانستان، شماری از دختران و زنان فعال در عرصه‌های حقوق‌بشر و آزادی بیان، برای دستیابی به این ویزا تلاش می‌کنند.
آنان می‌گویند که برای حفظ جان شان، ناچار استند کشور را ترک کنند.
فرحین عرفان، خبرنگار و فعال حقوق زن گفت: «از دو هزار ویزا‌یی که کشور امریکا برای زنان آسیب‌پذیر افغان مدنظر گرفته، از این کار کشور امریکا ما استقبال می‌کنیم و امیدوار استیم برای کسانی برسد که واقعاً مستحق استند.»
مذلفه کاکر، گوینده رسانه نیز افزود: «جان نگه‌داشتن فرض است و دیگر این‌که جامعه به ما نیاز دارد. پس اگر ما در این‌جا بمانیم، قسمی‌که شما در جریان استند، طالبان حتا پشت خانه‌های ما (در ولایت‌ها) رسیده‌اند.»
چند روز پیش، رویترز گزارشی را نشر کرد که احتمال دارد امریکا پس از پایان مأموریت نظامی‌اش در افغانستان، برای ۲۰۰۰زن آسیب‌پذیر افغان ویزای مخصوص مهاجرات بدهد؛ اما تاکنون حکومت امریکا در این باره چیزی نگفته‌است.
اما امروز سفارت امریکا در کابل اعلام کرد که روند صدور ویزا برای کسانی‌که با نیروهای امریکایی در افغانستان کار کرده‌اند، آغاز شده‌استږ
دختران جوان در افغانستان، چگونه‌گی آیندأ دختران و زنان را در صورت به نتیجه رسیدن روند صلح، نیز ناروشن می‌بینند.
سودابه ناصری، خبرنگار و فعال حقوق زن بیان داشت: «حتا یک بانو هم در ترکیب هیئت مذاکره‌کننده‌شان (طالبان) قرار ندارد و این بدین معنی است که آنان هنوز هم زن‌ها را و حضورشان را عملاً در بحث‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، به‌خصوص مطبوعات و این‌ها نمی‌توانند بپذیرند و قبول بکنند.»
اما شماری از جوانان دیگر، ترک کشور را گزینه مناسبی نمی‌دانند و می‌خواهند که در حل چالش‌های موجود در افغانستان، نقشی داشته باشند.
شاهد فرهوش، فعال فرهنگی گفت: «این وطنی‌که مادر است، این وطنی‌که ما دوستش داریم، وطنی‌که ارزش دارد برای همه ما و شبیه مادر است؛ ما چطور می‌توانیم این را رها کنیم با همین وضعیت خراب، با همین ویرانه‌گی‌اش، ما برویم به یک کشور دیگر. به همین دلیل، دوست دارم در افغانستان زنده‌گی کنم، در افغانستان کار کنم.»
زرغونه حیدری، فعال فرهنگی نیز افزود: «کشور نیاز به نیروی جوان دارد. ما و شما هستیم که آینده این کشور را می‌سازیم. اگر ما و شما برویم، معلوم‌دار است کشور می‌افتد به دست بقیه.»
در اوج نگرانی‌ها از آینده افغانستان، این جوانان صلح را تنها راه حل مشکلات کشور می‌دانند. آنان بدین باورند که در دودهه اخیر، فرصت‌های زیاد آموزشی داشته‌اند و اگر چالش‌های چندسال اخیر در کشور فراراه‌شان نمی‌بودند، پیشرفت بیشتری هم می‌کردند.