شماری از زنان که به علت جنگ از ولایتهای فاریاب و سرپل به بلخ آواره شدهاند خواهان برقراری صلح پایدار در کشور استند.
آنان از هئیتهای گفتوگو کننده صلح در دوحه میخواهند که برای تامین صلح در کشور بیشتر کار کنند.
آنها میگویند که در جنگها میان نیروهای دولتی و طالبان خانههای شانرا از دست دادهاند و دچار فقر شدهاند. میگویند که از بهر فراهمسازی نیازمندیهایشان ناگزیر شدهاند که در جادههای شهر مزارشریف دستفروشی کنند.
آنان میافزایند که گاهی از سوی شماری از مردان، آزار و اذیت میشوند.
این زنان میگویند که از جنگ خاطرههای تلخی چون از دست دادن عضوی از خانواده تا گرفتار شدن به بیکاری و فقر را دارند.
منیره، که در کنار یکی از جادههای پر رفتوآمد شهر مزارشریف دستفروشی میکند، میگوید: «هشت عضو خانوادهام را در جنگها از دست دادهام.»
او در ادامه افزود: «همینجا چهار تا کالا را آوار کرده، غریبی میکنم تا از امی یک بیست روپیه پیدا کرده برای صغیران/کودکان ما نان ببریم.»
شماری زیادی از زنان در کنار منیره، مصروف فروش پارچه و لباسهای مردانه و زنانه استند.
این زنان میگویند که با آغاز مذاکرات صلح میان افغانان در دوحه، امیدوار شدهاند که صلح دوامدار در کشور برقرار شود.
آنها انتظار دارند که دیگر شهروندان کشور به علت جنگ گرفتار فقر و بیکاری نشوند.
شمسیه، که از فاریاب آواره شدهاست، میگوید: «یک بچهام در فاریاب گم شدهاست از مردن و زنده بودنش خبر نداریم، کار ندارم مجبور استم اینجا دست فروشی کنم، جنگ تمام دار و نادار ما را گرفتهاست.»
زنان که در جادههای شهر مزارشریف دستفروشی میکنند، میگویند که گاهی از سوی برخی از مردان آزار و اذیت میشوند از اینرو فعالان حقوق زن بر پشتیبانی از این زنان تاکید میورزند.
شاذیه حقجو، فعال حقوق زن در بلخ در این باره گفت: «هم دولت و هم ارگانهای ذیربط مسئوولیت دارند که برای بهبود وضعیت زندگی زنان کار کنند.»
ریاست امور زنان بلخ از تلاشها برای فراهمسازی کار در نهادهای دولتی و غیر دولتی برای زنان خبر میدهد.
شهلا حدید، رئیس امور زنان بلخ میگوید: «ما تلاش میکنیم مثل آنکه برای اطفال روی جاده برنامههایی داریم برای این زنان نیز داشته باشیم.»
هر چند پس از سقوط رژیم طالبان، شماری از زنان در نهادهای دولتی و غیر دولتی استخدام شدهاند اما هنوز شماری بیشتری از زنان با چالشهای بسیاری در بخش کار و آموزش روبرو استند.
دیدگاه تان در این باره