یک تصویر بردار طلوع نیوز که در حملۀ انتحاری بر کارمندان «موبی گروپ» زخم برداشته بود، می گوید که او هنوز صدمه روحی آن رویداد را با خودش دارد.
سید حسیب سادات، تنها مدتی پس از بهبود زخم هایش به کارش برگشت؛ آن هم در اوضاع که برخی از نزدیکانش، مخالف ادامه کار او در رسانه ها بودند.
دو سال پیش، در ساعات پایانی روز به سوی خانه اش می رفت که با دیگر همکارانش، آماج یک حملۀ انتحاری قرار گرفتند؛ اما اکنون که برای پوشش یک نشست خبری می رود، تأکید دارد که با همۀ تلخی های آن رویداد که در خاطرش دارد، همانند گذشته ها، در کارش، شب و روز را نمی شناسد: «تعهدی که به وظیفه ام و به خودم دارم، همین است که مسلکم را باید پیش ببرم! در هر شرایطی که باشد، وظیفه ام را پیش می برم و تسلیم نمی شوم.»
اما، چیزهایی استند که هنوز هم، همانند دو سال پیش، آزارش می دهند: «مشکلات هنوز برجا مانده اند؛ مشکلات جسمانی، روحی، از جمله همین که من از ناحیه صورت و چشم زیاد آسیب دیده ام.»
در میان اعضای خانواده حسیب، کسانی بودند که پس از رویداد چهارشنبه سیاه، به ادامه کار او، همچون یک تصویر بردار خبری، مایل نبودند؛ اما اوضاع برای این مرد جوان، تغییری نکرد و او به کارش ادامه داد.
گلالی، مادر حسیب می گوید: «تکلیف چشم دارد و زیاد از تمام جان خود می نالد. بازهم علاقه به وظیفه خود دارد، ما ممانعت می کنیم که بچیم نرو وظیفه و بنشین همین جا یک کار آزاد کن، می گوید که نه، من علاقه دارم.»
حسیب، تنها نمونه یی از آن کارمندان رسانه هاست که در بیش از یک دهه اخیر، قربانی خشونت های افغانستان شده اند.
با این حال، کسانی چون او که بازهم نیروی برابری با چالش های فراراه شان را داشته اند، همواره خواسته اند که از اطلاع رسانی دست نکشند و به گونه یی، از این راه، برای امروز و فرداهای بهتر مردم، بکوشند.
دو سال پیش، در چنین روزی، موتر حامل کارمندان «موبی گروپ» در سرک دارالامان کابل، آماج یک حملۀ انتحاری قرار گرفت و در آن، هفت تن از این کارمندان جان باختند و ۲۶ تن دیگر زخمی شدند.
گروه طالبان، مسؤولیت این حمله را به عهده گرفتند.