سیدحسین عالمی بلخی، وزیرمهاجرین وعودت کنندهگان میگوید که در یک سال اخیر۳۰۰هزار تن در کشور از خانههای خود بیجا شدهاند.
آقای عالمی میافزاید که افزایش ناامنیها و خشکسالی از علتهای اصلی بیجا شدن این شهروندان کشور استند.
به گفتۀ او نزدیک به ۸۰هزارتن از ولایتهای مختلف تنها به پایتخت کشور آواره شده اند: «ما ۵۲کمپ بیجاشدهگان در پایتخت داریم که در جاههای مختلف است و در این کمپها نزدیک به دههزار خانواده زندهگی دارند و شمار این بیجا شدهگان در پایتخت تنها به ۷۰ تا ۸۰ هزارتن میرسد.»
در همین حال، شماری از بیجا شدهگان که از بخشهای جنگ زدۀ ننگرهار به کابل پناه آورده اند، میگویند که با چالشهای فراوان روبه رواستند.
محمدعلی یکی از این بیجا شدهگان است. او که میگوید همراه با خانوادهاش از ترس گسترش جنگ در ننگرهار به کابل آواره است، زندهگی دشواری را در پایتخت میگذراند: «در منطقۀ ما هنوز هم جنگ روان است؛ کسی نیست حتی که کشته شده های ما را انتقال بدهد و دفن کند و اکنون ما با مشکلهای زیادی روبه رو استیم.»
خانوادۀ محمد علی و شماری دیگر از خانوادههای بیجا شدهگان، در منطقۀ احمدشاه بابا مینه در ناحیۀ هشتم کابل زندهگی میکنند – بسیاری از این خانوادهها مانند خانوادۀ ایزور که از اچین ننگرهار آواره شده، بیش از سه سال میشود که در این مکان استند.
ایزورخان میگوید: «شهروندان اچین با بسیار مشکل از سوی داعشیان روبه رو استند؛ شماری از آنان برای گردآوری بته های جلغوزه به کوهها بالا شده بودند، اما داعش آنان را به قتل رسانید و اکنون کسی جرأت نمیتواند که مرده های آنان را پایین بیآورد.»
زیارخان تنها ده سال دارد و اکنون در میان صدها کودک دیگر در این منطقه، با سرنوشت ناروشنی روبه رو است: «ما از جنگ خسته شدیم، ما صلح میخواهیم تا در فضای آرامش درس بخوانیم.»