پیروزی تیم ملی فوتبال افغانستان در رقابت های جنوب آسیا بزرگترین پیروزی در تاریخ فوتبال افغانستان و دربرابر رقیبانش است. برنده شدن مدال های برونز یکی بعد دیگر توسط روح الله نیکپا در مسابقات المپیک سال های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹، به عنوان بزرگترین دستاورد های ورزشی کشور تا کنون دیده می شود.
آنچه که این پیروزی را بیشتر ویژه می سازد این است که افغانستان از یک تیم که در حال تلاش بود، به بالاترین درجه در جنوب آسیا راه یافت. در سال ۲۰۰۹، افغانستان هر سه بازی مرحله گروهی در رقابت های جنوب آسیا از دست داد. فقط دو سال بعد، آنها تا مرحله نهایی رسیدند که در مقابل هند ۴-۰ بازی را از دست دادند. در درجه بندی فدراسیون بین المللی فوتبال، از ۱۹۳ به ۱۳۹ پریدند، و این هفته با نتفل کردن هفت درجه دیگر به ۱۳۲ منتقل شدند.
این تغییر چشمگیر در فوتبال افغانستان با تلاش های موفق مربی های تیم ملی که جذب فوتبالیست های افغان را که خانواده های شان در خارج از کشور ساکن هستند، همزمان می باشد. دریک مصاحبه اخیر، سنجر احمدی که به حیث مهاجم بازی می کند، آمدنش به تیم ملی را این گونه بیان می کند:« اولین بازی من در تیم ملی برای بار اول در رقابت های جنوب آسیای سال ۲۰۱۱ بود. یکی از نماینده در جرمنی با من در تماس شده بود ومن خیلی خوشحال بودم که به تیم ملی پیوستم. آنها به من زنگ زدند و گفتند که آنها بازی من را دیده اند و می خواهند که من برای تیم ملی بازی کنم. این یک لحظه خیلی پرافتخار برایم بود.»
در واقع، اکثریت ۱۱ بازیکن افغانستان که در قهرمانی رقابت های جنوب آسیا ۲۰۱۳ شرکت کرده بودند، در خارج از کشور زندگی می کنند و در باشگاه های خارجی بازی می کنند. که از آن جمله، فقیریار دروازه بان (جرمنی)؛ بازیکن های مدافع مصطفی هدید (جرمنی) و اسلام امیری (هند، اگرچه در کابل زندگی می کند)؛ هافبک یوسف مشرقی (ایالات متحده آمریکا) و مصطفی آزادزوی (جرمنی)؛ مهاجم یا جلو سنجر احمدی (جرمنی) و بلال آرزو (ناروی) و هافبک آرش عاطفی می باشند. این بازیکنان هر بازی را در مسابقات نهایی آغاز می کردند.
پیروزی های اخیر تیم ملی برای آینده فوتبال افغانستان دو معنی می تواند داشته باشد. اول، این می تواند افغان های فوتبالیست دیگر را که در کشور های دیگر زندگی می کنند، تشویق به بازی در تیم ملی کند. بسیاری از جوانان طرفدار فوتبال، رویای این را دارند که روزی چون مصطفی امینی ۲۰ ساله که در حال حاضر برای باشگاه مگاه بوروسیا دورتموند بازی می کند، یک روز برای بازی به میهن پدریش خواهد برگشت.
اما این پیروزی شاید بتواند فدراسیون فوتبال افغاستان را راضی کند تا برای تضمین موفقیت در دراز مدت، برای رشد استعداد های داخلی کار کنند. تصور یک قهرمانی در رقابت های جنوب آسیای را کنید که در آن تمام بازیکنان در یک اکادیمی فوتبال افغانستان تربیه شده باشند، که در لیگ برتر افغانستان بازی کرده باشند و امتیازات و مزایای تضمین شده برای استعداد شان دریافت نمایند. مرز بعدی برای فوتبال افغانستان این است.
تصور یک سمت قهرمانی صف که در آن همه بازیکنان در یک آکادمی فوتبال افغانستان آورده بودند، به بازی در لیگ برتر گسترش یافته و بهبود یافته در افغانستان و حقوق و دستمزد و مزایای تضمین شده توسط استعداد خود را دریافت کرد. این مرز بعدی برای فوتبال در افغانستان است.
تیم ملی فوتبال ۲۰۱۳، که جام رقابت های جنوب آسیا را از نیپال به ارمغان آوردند، فوتبالیست های آینده کشور را به یک گروه جدید قهرمانان که از کشور شان هستند، معرفی کرد. درحال حاضر، فهرست الگو های فوتبال علاوه بر مسی و رونالدو، شامل نام های معروف، فقیریار و آزادزوی می باشد. (یکی از قهرمان شخصی من در این مسابقات مجتبی فیض بود، شخصی که با وجود صدمات به طور غیر منتظره به مسابقات نیمه نهایی و نهایی نامیده شد و یک گول هم اجازه نداد).
حالا این به دست فدراسیون فوتبال افغانستان و طرفداران فوتبال افغانستان در همه جا است تا متوجه باشند که این شور و شوق که تازه شده است، هدر نرود. چگونگی تغییر جهت از استعداد های وارد شده به استعداد های که در کشور رشد کرده اند، فیصله خواهد کرد که فوتبال چگونه در افغانستان رشد خواهد کرد.
دیدگاه تان در این باره