صدیقه تمکین یکی ازهنرپیشه های پرآوازه کشور چهل سال است کارهای هنری را با وجود مخالفت شوهر، فرزندان و بستگاناش ادامه می دهد.
بانو تمکین که فرزندانش همه تحصیل کرده و مشغول وظیفه استند میگوید که علاقه فراوان به هنر دارد وبا وجود آن که بازنشسته نیز شده است اما به فعالیت های هنری ادامه می دهد.
او براین باور است که خانوادهها باید همکار زنان و دختران در فراهم سازی سهولتها برای کار آنان باشند.
بانو تمکین در۶۴ فلم و ۱۸سیریال نقش بازی کرده است و نخستین بانویی است که پس از فروپاشی رژیم طالبان فعالیت هنریاش را در تلویزیون ملی از سر گرفت.
چهل سال زندهگی هنریاش را دربرابر چشماناش گذاشته و مرور میکند.
سال هایی که نیم آن در مبارزه و استدلال با خانواده و شنیدن حرفهای ناخوشآیند بستگاناش گذشته اند.
اما این مخالفتها علاقه صدیقه تمکین را برای کارش ازبین نبرده است.
بانو تمکین گفت: «همین که اجازه دادند بازهم سپاسگزار شان استم. چون افغانستان یک مملکت سنتی است. زن نمیتواند بدون اجازه شوهرش، خانوادهاش، برادرش و پدرش کاری بکند. برای من دستیار نشدند. حتا برایم تشویق خالی نکردند.»
صدیقه تمکین از دوره دانش آموزی از صنف هفت مکتب به فعالیت هنری آغاز کرد و در چهل سال گذشته در۶۴ فلم و ۱۸سیریال نقش بازی کرده است.
او برای برنامههای رادیویی چون خانه نو و زندهگی نو و چندین برنامه دیگر کار کرده است.
صدیقه تمکین که پنج سال در دوره حاکمیت طالبان به اجبار در خانه ماند با فروپاشی رژیم طالبان نخستین زن بود که دوباره به تلویزیون ملی برای ادامه کارش مراجعه کرد.
ملالی شنواری، مشاور رییس جمهور، گفت: «در جامعه افغانی تعریف زن خوب ای است که با زبان خاموش به آرامی هرچی را قبول بکند. هرچیز بدون این که درباره آن گفت و گو بکند و حق خود را سرکوب میکندو گاه حتا بی حیا خطاب میکند.»
صدیقه تمکین ماه پیش مدرک بازنشستگی گرفت. اما در خانه ننشست.
اکنون او با گروهی از جوانان در بلند بردن آگاهی خانوادهها و جامعه در ایجاد سهولت برای کار زنان و دختران کار میکند.
فیاض نجمی، همکار صدیقه تمکین، گفت: «نیاز اجتماع ما به خانمانی است که بتوانند تاثیر مثبتی به اجتماع ما داشته باشند. حالا این که برامدن خانما از خانه لکه ننگ پنداشته می شود چی برسد که زنی از خانه بیاید بیرون و دست فروشی بکند.»
صدیقه تمکین از دوره شاهی از بهترین دوره فعالیت هنریاش یاد میکند زیرا به گفته او در آن زمان فلمها در سینماها به نمایش میرفتند و مردم با خاطر آرام به تماشای فلم ها مینشستند.
دیدگاه تان در این باره