شماری از کارمندان زن در نهادهای دولتی در کشور از آنچه که ناروشن بودن سرنوشت شان می‌گویند ابراز نگرانی می‌کنند.

آنان می‌گویند که هرچند خواهان ادامه حضور فعال زنان در حکومت هستند، اما جز وزارت صحت عامه و معارف تاکنون طالبان برای دیگر کارمندان زن اجازه رفتن به کار را نداده اند.

آنان از طالبان می‌خواهند تا زمینه ‌ادامه کار برای زنان را فراهم سازند و نگذارند تا کدرهای دانش‌یافته کشور به هدر برود.

بانو شگوفه نجیبی که پیشینه ده سال کار با مجلس نماینده‌گان کشور و کارشناسی ارشد در رشته حقوق از هند را دارد، می‌گوید که با آمدن طالبان، به وی اجازه داده ‌نشده است تا سرکارش برگردد.

شگوفه نجیبی، کارمند کمیسیون حقوق بشر، جامعه مدنی و امور زنان مجلس نمایندگان گفت: «وقتی رفتم دفتر، سوال کردم که چرا ما اجازه نداریم؟ وقتی کلان‌های تان اجازه می‌ دهند که خانم‌ها به وظیفه بیایند، پس شما چرا اجازه نمی‌دهید. به همکاران‌ام گفتند که این دیگر نباید وظیفه بیاید.»

در کنار نهادهای ملکی، بر بنیاد آمارهای بازرس ویژه امریکا برای افغانستان بیشتر از پنج‌هزار تن از زنان در بخش‌های نظامی در کشور کار می‌کردند. حنیفه همدرد که مشغول کار در حوزه هشتم امنیتی کابل همچون سرباز بود، اکنون می‌‌گوید که پس از دوازده سال کار با نیروهای امنیتی نگران آینده خود و فرزندانش است.

حنیفه همدرد گفت: «به من گفتند که دیگر اجازه کار را برای‌تان نمی‎‌دهیم. من یک خانم بیوه هستم. نفقه آور خانه‌ام هستم. چهار فرزند دارم، وقتی کار نکنم، چی بخورم.»                 

اما در کنار این خانم‌ها که تاکنون اجازه نیافته اند به کارهای‌شان برگردند، شماری از زنان در بخش‌های بهداشتی همچنان به کارشان ادامه می‌دهند. لیمه محمدی، پزشک در شفاخانه صحت طفل اندراگاندی یکی از همین زنان است که اجازه کار پیدا کرده است.

وی می‌گوید هرچند سه ماه است که تنخواه نگرفته است.

لیمه محمدی گفت: «به زنان نیاز است. درهرجای که باشد، شفاخانه یا جای دیگر. همانطور که به مردان نیاز است، به زنان هم نیاز است.»

فوزیه کوفی، رییس موج تحول افغانستان و عضو پیشین مجلس نمایندگان، گفت: «وقتی در سال ۲۰۱۹ با طالبان ملاقات کردم، یکی از رهبران طالبان گفت هیچ مشکلی برای زنان وجود ندارد که به مقام‌هایی عالی برسند، وزیر شوند، حتی نخست وزیر شوند و قاضی شوند. برخلاف آنچه آنها گفتند و من فکر می کنم که چرا آنها چنین گفتند تا مشروعیت بین المللی را به دست آورد و تصویری معتدل از طالبان نشان دهد. برعکس ما می بینیم که تعریف آنها از دولت فراگیر بین گروه طالبان فراگیر است و ناامید کننده است که برخی از طالبان حتی در رسانه ها اظهار نظر می کنند که چرا زنان در واقع باید وزیر شوند؟ »

دیدگاه طالبان را در این باره بدست آورده نتوانستیم، اما آنان پیش از این گفته اند که تا فعال شدن کامل اداره‌های دولتی زنان باید در خانه بنشینند.

بر بنیاد آمارهای کمیسیون مستقل اصلاحات اداری و خدمات ملکی نزدیک به یک‌صد و بیست هزار زن در نهادهای ملکی کشور کار می‌کردند، اما اکنون سرنوشت همه شان ناروشن است.

رسیدن حضور زنان در نهادهای دولتی به بیشتر از سی درصد، هدف اصلی حکومت پیشین بود اما آن حکومت نتوانست به این هدف دست یابد و اکنون هم روشن نیست که طالبان برای ادامه کار زنان در کشور چه قوانینی را ایجاد خواهند کرد.