یازده روز از بسته ماندن شاهراه بغلان - پروان می‌گذرد و تاهنوز هیچ عملیاتی ازبهر پاک‌سازی این شاهراه که یکی از شاهراه های مهم کشور است انجام نشده‌است.

نظامیانی‌که ازبهر عملیات‌های ویژه به بغلان رفته‌اند، می‌گویند که در انتظار دستور مرکز ازبهر پاک‌سازی این راه هستند.

صدها مسافری که از یازده روز بدینسو نمی‌توانند به کابل بروند، حکومت را در کوتاهی ازبهر بازگشایی این راه سخت انتقاد می‌کنند.

حاجی لقا، بزرگ قوم بغلان در این باره گفت: «این شاه رگ [شاهراه] اگر گرفته شود، گلوی نظام به‌کُلی ازبین می‌رود. ضرورت است که باید به هر شیوه‌یی که می‌شود این شاه رگ را باز کنند.»

شماری از این مسافران به شمول زنان و کودکان که از یازده روز بدینسو منتظر باز شدن راه استند، پس از آگاه شدن از وضع راه دوباره به خانه‌های شان بر می‌گردند.

همایون، یکی از این مسافران گفت: «ده روز می‌شود که اینجا بند استیم. راه‌ها چیک پایند است و رفته نمی‌توانیم.»

سید فهیم، راننده در مسیر شاهراه کابل – بغلان نیز افزود: «در مسیرها، چیک پویندهای طالبان زیاد است و به مردم بسیار مشکلات خلق کرده‌است. مردم جرأت نمی‌توانند از این مسیر عبور کنند.»

در پی حملۀ یازده روز پیش طالبان بر شهر پلخمری، مرکز ولایت بغلان، شاهراه کابل – پلخمری نیز بسته شد. در این مدت، جنگ‌ها در بخش‌هایی از شهر پلخمری ادامه داشتند و تلفات نیز به نظامیان و غیرنظامیان وارد شده‌است.

از جنگ بغلان، تنها در شفاخانه‌های پلخمری جسدهای ۳۵ نظامی را انتقال داده‌اند.

 مهرالله که بیست وهشت سال داشت، در این نبردها جان باخت. اورا امروز (چهارشنبه، ۲۰سنبله) به خاک سپردند. مهرالله سرباز پولیس بود و دو فرزند از او به‌‎جا مانده‌است.

بستگان مهرالله می‌گویند که جسد او پس از چندین روز از میدان‌های جنگ در حومه‌های شهر پلخمری به دست آمده‌است.

سردار ولی، برادر مهرالله گفت: «برادرم را شهید کردند. من جنازه‌اش را پیدا کردم و حالا آوردم. همین مبارزه است، جنگ است! همین راه ما است و رفتنی هستیم؛ ولی از خاک، وطن و ناموس خود دفاع می‌کنیم.»

شاید خانوادۀ مهرالله اقبال بلندی داشته که جسد اورا پس از چند روز بدست آورده‌اند. در پلخمری، خانواده‌هایی هم هستند که از سرنوشت جسدهای عزیزان شان تا هنوز خبری نیست.