در ادامه ناپدید شدن بانوان معترض در کابل، این بار زهرا محمدی و مرسل عیار دو تن دیگر از بانوان معترض، در بیست وچهار ساعت گذشته در پایتخت ناپدید شده اند.
ادامه ناپدید شدن بانوان معترض، واکنش های داخلی و جهانی را برانگیخته است.
نهادهای جهانی از جمله سازمان ملل متحد و عفو بین الملل خواهان پایان بی درنگ بازداشت های خودسرانه زنان در افغانستان شده اند.
نماینده ویژه ایالات متحده امریکا در امور زنان و حقوق بشر در افغانستان نیز با انتقاد از ناپدید شدن زهرا محمدی و مرسل عیار از امارت اسلامی می خواهد تا بازداشت های خودسرانه زنان را پایان دهد.
رینا امیری، نماینده ویژه ایالات متحده امریکا در امور زنان وحقوق بشر در افغانستان، گفت:«اگر طالبان به دنبال کسب مشروعیت مردمی و جهانی استند باید به حقوق بشری مردم افغانستان به ویژه زنان و نیز آزادی بیان حرمت بگذارند.»
یوناما یا نماینده گی سیاسی سازمان ملل متحد در افغانستان و عفو بین الملل خواهان وضاحت امارت اسلامی در این باره استند.
فرشته هاشمی، فعال حقوق زن گفت: «زنان که اکنون ناپدید شدن حکومت باید سرنوشت آنان را مشخص کند چون آنان کسانی استند که برای حق خود مبارزه کردند و نباید بازداشت شوند.»
سونیا، فعال حقوق زن گفت: «این جای نگرانی است که زنان روز به روز ناپدید می شوند هیچ تظمین وجود ندارد شاید فردا من و شاید کسانی دیگر که برای حق شان همانا آموزش و کار است بازداشت شوند.»
بهاره فعال حقوق زن گفت: «اگر زنان به جرم اعتراض بازداشت شده باشند این خو بی عدالتی است چون اعتراض حق ما است و این کار را ادامه خواهد داد.»
در همین حال شماری از مدافعان حقوق زن از جامعه جهانی می خواهند تا برای آزادی بانوان بازداشت شده اقدام جدی نماید.
در این میان امارت اسلامی بازداشت این بانوان را از سوی نیروهای امنیتی تایید نکرده است.
همزمان با این شماری از فعالان و کاربران رسانه های اجتماعی پیکار رهایی زنان بازداشت شده را در افغانستان راه اندازی کرده اند.
وحیده عدالت‌جو مدافع حقوق زنان گفت: «در کشور که نیروهای اش در تمام نقاط است بی‌خبر از ناپدید شدن دختران باشد این غیر قابل باور است، باید حکومت پاسخگو باشد به ملت به ویژه زنان.»
اکنون شمار بانوانی که در حرکت های مدنی پسا نظام جمهوری در کابل دخیل بودند و از خانه های شان ناپدید شده اند به چهار تن رسید.
نزدیک به یک ماه می شود که تمنا زریاب پریانی و پروانه ابراهیم خیل از خانه های شان ناپدید شده اند و تا کنون از سرنوشت شان خبری نیست.
دیدگاه تان در این باره